Ik.

E mbylli atë kapitull.
I vuri një gur përsipër.
Një gur të fortë, të aftë të rëndojë mbi kujtim që ai të mos dalë më.
Të gjakoset në cepat e thepisur, në dashtë të rikthehet.

E burgosi kapitullin, veç ty jo.

Ty të la zemra jashtë.
Ty nuk të kyçi dot në burgun e harresës.
Si një shpirt i dënuar të përndjekësh mendimet e saj, shkëput fragmente të së shkuarës së largme dhe në sy ia ndriçon.
Dëshiron të ringjallet shkëndija e humbur e syve të saj, e shuar prej kujtimeve, ende të gjalla.
Mos u bëj merak, as ajo nuk ka harruar, thjeshtë nuk do t'i kujtoj ato; e aq më pak Ty.
Madje edhe ty do të fusë në birucën e errët të fshirjes nga kujtesa.

Dëshiron t'iu fshihet syve të tu.
Buzëqeshjes tënde t'ia kthej shpinën.
Fjalët e tua të përplasen me murin e heshtjes dhe veç tinguj të stonuar e memec të ngelin, e ajo të shurdhohet, të mos dëgjojë më!

Boll i trondite jetën.
Mjaft më me dridhjet nga shikimet e tua.
Mbaruan rrahjet e zemrës nga ëmbëlsia e fjalëve.

Ik kujtim!

Nuk e kupton që nuk të do, jo më!
E ka mbyllur kujtimin në shpellën e harresës.
Zemrën jashtë e la, të plagosur.
Me melhem të ëmbël plagën do ia fshijë që gjurmë më të mos i mbesin.

Ik edhe ti tani.
Zemra, as ajo nuk rreh më për ty.
Vec për kujtimin e asaj që ti ishe për të.
Veç për të dridhet ende.
Veç për sytë tronditet ende.
Veç për buzëqeshjen qan.
Veç për kujtimin e asaj që ti ishe për të; ende digjet mall.

Ama kujtimin tënd, e fshiu!


© Erjola Kola ~ 18/02/2013

Në vend të lamtumirës - Pirro Çako