Më pëlqen të humbas kur shëtis, asnjëherë nuk bëj plan se nga do të shkoj. Unë thjeshtë dal dhe janë këmbët ato që më drejtojnë ndërkohë që unë dashurohem me pamjen e vjeshtës dhe tetorit të artë gjithmonë e më shumë. Si një fëmijë i vogël që hidhet në pellgjet e vogla me ujë vetëm nga kënaqësia e të ''kërcyerit'' të ujit përpjetë, unë ndjek grumbujt me gjethe në cepat e trotuarit veç nga dëshira për t'i shkelur dhe dëgjuar kërcitjen e ëmbël të gjetheve.
Shpesh duke ecur mbledh edhe një tufë gjethesh shumëngjyrëshe në dorë dhe e dehur eci duke i parë herë pas here.
Duke ecur me mendimet e heshtura në respekt të bukurisë së natyrës e dehjes sime, shikoj që jam në derën e kafenesë së preferuar. Këmbët e dinë ku më çojnë, e kanë mësuar këtë rrugë përmendësh, në fillim kurora me pemë, kërcitjet e gjetheve, gjethe-tufat shumëngjyrëshe në duar dhe qershia mbi tortë; kafeja ime ulur në tavolinën e ëndërrimeve dhe mendimeve pa zë (nëse e gjeja të lirë).
Sa hyj në derën e kafenesë së preferuar, sytë shkojnë tek tavolina e cepit, ajo me dritaren e madhe me pamje nga parku pranë, ku gjendej dhe një kënd lojrash për fëmijë.
Sa hyj në derën e kafenesë së preferuar, sytë shkojnë tek tavolina e cepit, ajo me dritaren e madhe me pamje nga parku pranë, ku gjendej dhe një kënd lojrash për fëmijë.
Ishte e lirë.
Nxitoj me hapa të shpejtë për t'iu afruar tavolinës sime, sikur dikush tjetër në po atë moment të kishte të njëjtin mendim me mua për t'u ulur atje. Një buzëqeshje kamarieres që e kuptoi, doja kafen time të zakonshme me qumësht.
Ulem në tavolinën time të preferuar dhe duke u rregulluar që të jem sa më rehatshëm, shikoj kamarieren që sjellë kafen.
Buzëqesh, sa e shpejt...
Ulem në tavolinën time të preferuar dhe duke u rregulluar që të jem sa më rehatshëm, shikoj kamarieren që sjellë kafen.
Buzëqesh, sa e shpejt...
Afroj tabakanë e argjendtë me lule të gdhendura nëpër cepa(kështu e servirin kafen këtu), ku ndodhej filxhani im plot me kafe të zezë të shtrydhur, një filxhan më i vogël, ngjan si një ibrik shumë i vogël i mbushur me qumësht dhe një pjatë e vogël kafeje me disa kubikë sheqeri.
Hedh qumështin në filxhan dhe duke e trazuar, sytë më shkojnë në parkun pranë. Në një stol ishte ulur një grua e veshur me një pallto ngjyrë jeshile dhe pranë kishte një karrocë fëmijësh, të cilën e tundte herë pas here, që i ''zoti'' karrocës të mos qante.
Duke mos i shkëputur sytë nga dritarja pi një gllënjkë kafe.
Në karrocë flinte një vogëlush, e dallova menjëherë çfarë ishte, sepse kishte veshur rroba në ngjyrë bojëqielli (besytnia që djemtë vishen me bojëqielli dhe vajzat me rozë) që mbante gishtin e madh në gojë në vend të kapëses biberon... -''Do të bëhet thuthuq!'' mendova (kështu thoshte gjyshja ime, megjithëse për mua nuk ishte e vërtetë, jam thuthuqe edhe pa huqin e mësipërm).
Një tjetër gllënjkë kafe dhe sytë e mi duke ndjekur sytë e gruas me pallto jeshile, zbulojnë edhe një vajzë të vogël kaçurrelse, që kishte braktisur këndin e lojërave dhe ishte hedhur në nje grumbull me gjethe aty pranë. Ajo hidhej e mbështillej me gjethe, rrotullohej në to derisa humbiste fare dhe mund të dalloje veç sytë e saj të qeshur e dëgjoje zërin e saj gazmor tek gugaste e kënaqur.
Kur u ngrit dhe doli nga grumbulli i gjetheve duke u shkundur, kuptoi që gjethet i ishin ngatërruar keq në flokë dhe me zor po i largonte prej andej. E nervozuar filloi të shukte fort këmbët në tokë duke u hedhur sa majtas djathtas që të rrëzoheshin edhe ngatërrestaret e fundit nga floku i saj i gjatë.
E ëma e shikonte e buzëqeshur edhe unë po qeshja me këtë pamje gazmore, duke mos hequr filxhanin tim të kafes nga dora, ndërsa vogëlushja kishte mbledhur buzët dhe i dridheshin a thua do të shpërthente në lot nga momenti në moment.
Me buzët varur dhe vetullat e vrenjtura shikonte nga e ëma me sy të kristaltë.
Nëna e saj duke e parandjerë stuhinë ngrihet, merr karrocën e i afrohet vogëlushes.
Ulet në gjunjë përpara saj edhe ja heq një nga një gjethet kokëforta që nuk iknin nga kaçurrelat e buta të vogëlushes, duke e puthur ne faqe e në flokë. Vajza mblidhte herë pas here buzët dhe shikonte rrotull, a kishte njeri që po e vështronte. Kur hidhte sytë vërdallë buzëqeshte, se ajo ishte vajzë e rritur dhe nuk qante. Mami, po po ajo e kishte fajin që po e përkëdhelte e puthte ndërsa i largonte gjethet nga flokët., ajo ishte çupë e madhe, nuk donte.
Pasi e ëma e pastron vajza fillon të hidhet sërisht dhe të tre nisin të largohen nga parku.
Vazhdoj të pi kafen time ndërkohë që ndiqja me sy siluetën e gruas që shtynte karrocën dhe vogëlushes që kërcente sa andej këtej dhe seç i tregonte së ëmës që e ndiqte vetëm me një buzëqeshje të habitur.
Kushedi ndonjë nga pyetjet tejet të sikletshme -Pse?.
Duke ndjekur ato me sy, shikoj filxhanin tim të kafesë që ishte boshuar. E shtyj tutje tabanë e argjentë dhe mbi të vendos lekët që duhet të paguaj.
Ngrihem, vesh pallton, hedh çantën në krahë dhe duke lidhur shallin pasi përshendetem me kamarieren, dal në derë. Këmbët më cojnë tek i njëjti grumbull gjethesh si vogëlushen dhe filloj i shtyj sa të dëgjoj kërcitjen e ëmbël të vjeshtës.
Më pëlqen, më pëlqen muzika e vjeshtës... ndërkohë mbrëmja ka hedhur një mantel gri mbi pemë dhe qiellin po e mbulojnë re shiu.
Është vjeshtë... errësohet shpejtë dhe stuhitë e shiut vijnë kur të duan.
Shtrëngohem fort pas palltos, e dehur me vjeshtë nxitoj hapat drejt shtëpisë sime.
Tashmë në garë, kush është më i shpejtë unë, apo shiu.
© Erjola Kola
Hedh qumështin në filxhan dhe duke e trazuar, sytë më shkojnë në parkun pranë. Në një stol ishte ulur një grua e veshur me një pallto ngjyrë jeshile dhe pranë kishte një karrocë fëmijësh, të cilën e tundte herë pas here, që i ''zoti'' karrocës të mos qante.
Duke mos i shkëputur sytë nga dritarja pi një gllënjkë kafe.
Në karrocë flinte një vogëlush, e dallova menjëherë çfarë ishte, sepse kishte veshur rroba në ngjyrë bojëqielli (besytnia që djemtë vishen me bojëqielli dhe vajzat me rozë) që mbante gishtin e madh në gojë në vend të kapëses biberon... -''Do të bëhet thuthuq!'' mendova (kështu thoshte gjyshja ime, megjithëse për mua nuk ishte e vërtetë, jam thuthuqe edhe pa huqin e mësipërm).
Një tjetër gllënjkë kafe dhe sytë e mi duke ndjekur sytë e gruas me pallto jeshile, zbulojnë edhe një vajzë të vogël kaçurrelse, që kishte braktisur këndin e lojërave dhe ishte hedhur në nje grumbull me gjethe aty pranë. Ajo hidhej e mbështillej me gjethe, rrotullohej në to derisa humbiste fare dhe mund të dalloje veç sytë e saj të qeshur e dëgjoje zërin e saj gazmor tek gugaste e kënaqur.
Kur u ngrit dhe doli nga grumbulli i gjetheve duke u shkundur, kuptoi që gjethet i ishin ngatërruar keq në flokë dhe me zor po i largonte prej andej. E nervozuar filloi të shukte fort këmbët në tokë duke u hedhur sa majtas djathtas që të rrëzoheshin edhe ngatërrestaret e fundit nga floku i saj i gjatë.
E ëma e shikonte e buzëqeshur edhe unë po qeshja me këtë pamje gazmore, duke mos hequr filxhanin tim të kafes nga dora, ndërsa vogëlushja kishte mbledhur buzët dhe i dridheshin a thua do të shpërthente në lot nga momenti në moment.
Me buzët varur dhe vetullat e vrenjtura shikonte nga e ëma me sy të kristaltë.
Nëna e saj duke e parandjerë stuhinë ngrihet, merr karrocën e i afrohet vogëlushes.
Ulet në gjunjë përpara saj edhe ja heq një nga një gjethet kokëforta që nuk iknin nga kaçurrelat e buta të vogëlushes, duke e puthur ne faqe e në flokë. Vajza mblidhte herë pas here buzët dhe shikonte rrotull, a kishte njeri që po e vështronte. Kur hidhte sytë vërdallë buzëqeshte, se ajo ishte vajzë e rritur dhe nuk qante. Mami, po po ajo e kishte fajin që po e përkëdhelte e puthte ndërsa i largonte gjethet nga flokët., ajo ishte çupë e madhe, nuk donte.
Pasi e ëma e pastron vajza fillon të hidhet sërisht dhe të tre nisin të largohen nga parku.
Vazhdoj të pi kafen time ndërkohë që ndiqja me sy siluetën e gruas që shtynte karrocën dhe vogëlushes që kërcente sa andej këtej dhe seç i tregonte së ëmës që e ndiqte vetëm me një buzëqeshje të habitur.
Kushedi ndonjë nga pyetjet tejet të sikletshme -Pse?.
Duke ndjekur ato me sy, shikoj filxhanin tim të kafesë që ishte boshuar. E shtyj tutje tabanë e argjentë dhe mbi të vendos lekët që duhet të paguaj.
Ngrihem, vesh pallton, hedh çantën në krahë dhe duke lidhur shallin pasi përshendetem me kamarieren, dal në derë. Këmbët më cojnë tek i njëjti grumbull gjethesh si vogëlushen dhe filloj i shtyj sa të dëgjoj kërcitjen e ëmbël të vjeshtës.
Më pëlqen, më pëlqen muzika e vjeshtës... ndërkohë mbrëmja ka hedhur një mantel gri mbi pemë dhe qiellin po e mbulojnë re shiu.
Është vjeshtë... errësohet shpejtë dhe stuhitë e shiut vijnë kur të duan.
Shtrëngohem fort pas palltos, e dehur me vjeshtë nxitoj hapat drejt shtëpisë sime.
Tashmë në garë, kush është më i shpejtë unë, apo shiu.
© Erjola Kola
Piktura nga: Aulona Goxhaj - ''Dashuri Vjeshte''
No comments:
Post a Comment