Shkruaje!

Gjithçka që përjeton, shkruaje!
Gjithçka që ndjen, shkruaje!
Gjithçka që të bën të qeshësh, shkruaje!
Gjithçka që të bën të derdhësh lot, shkruaje!
Gjithçka që ke mall, shkruaje!
Gjithçka që kujton, shkruaje!
Gjithçka që të mungon, shkruaje!
Gjithçka që të mundon, shkruaje!

Shkrimi i ndjenjave është terapia më e mirë për të çliruar shpirtin.

Nuk do shkruash një vepër arti, por do shprehësh gjendjen tënde, atë që ndjen ti, ashtu siç e ndjen ti.

Shkruaj gjithçka, pa dorashka, pa frikë, pa komplekse, pa turp.
Shkruaj gjithçka që të vallëzon në mëndje, të corodit kujtimet,
të lëkund të tashmen dhe nuk të lë t'i hapësh dyert së ardhmes.

Shkruaj për veten tënde, jo t'ia tregosh dikujt!
Shkruaj dhe nëse s'do ta shohësh më mblidhe në grusht atë letër
dhe hidhe në kosh.

Bashkë me atë mos harro të hedhësh dhe ato ndjenja që po të turbullojnë!
Provoje ta bësh këtë, do të jetë lehtësim i madh për ty.

Atë që ndjen, atë që mendon, atë që përjeton,
atë që kujton, atë që jeton, atë që do,
atë që nuk pëlqen: - Shkruaje!!!

Shkruaje ndjenjës e së shkuarës, të cliroje shpirtin për të jetuar të tashmën
dhe të hapësh sytë drejt se ardhmes që do të trokasë së shpejti.

Shkruaj dhe buzëqesh me ato që shkruan
dhe qesh kur atë letër e shikon në kosh.


©Erjola Kola (dikur)

Dua të shkruaj...

Me lini te shkruaj sot.
Mendimet kerkojne te marrin jete dhe rrahjet e zemres te flasin fjale.

Dua te shkruaj.
Per boten time dhe personazhet e saj.

Dua te shkruaj.
Per endrrat dhe protagonistet e tyre.

Dua te shkruaj.
Te tregoj boten tuaj me syte e mi.

Dua te shkruaj.
Ndjenjave te heshtura fjalet tu vesh.

Dua te shkruaj.
Te tregoj kete heshtje fjalemadhe qe turp ka, t'i tregoje syrin botes.

Dua te shkruaj.
Per fjalet qe thuhen dhe nuk thuhen.

Dua te shkruaj.
Per qetesine.

Dua te shkruaj.
Per zhurmen.

Dua te shkruaj.
Per ditet qe me aromen e trupit tend i vesh.

Dua te shkruaj.
Per netet ku hena na fryn nder sy, duke i dhene hov ndjenjave tona.

Dua te shkruaj per ty.
Dashuri e dites se Karnavaleve, qe me puthjen tende,
me zhveshe nga levozhgat e frikes ku isha fshehur.

Dua te shkruaj per ne.
Dy yje te humbur,ne qiellin e larget... aq afer dhe aq larg.

Dua te shkruaj.
Per diellin qe rrugicen tone ndricoi.

Dua te shkruaj per ne.

Qe vargjeve te zemrave prehje kemi gjetur.

Dua te shkruaj per dashurine.
Forca qe doren tone drejton dhe zemra me frike mos te kete... qe vargjet e dashurise t'i shkruaje.

Dua te shkruaj per sot.
Diten kur nuk jemi bashke.

Dua te shkruaj per neser.
Diten kur do jemi bashke.

Dua te shkruaj per ne,
yjet e mengjesit,
qe ndizen nga shkendij' e shikimeve tona

Dua te mos rresht se shkruari,
per agimin e veste qe me lahet buzeve si puthja jote.

Dua te shkruaj per endrren,
me flatrat e brishta, me forcen e dashurise ne krahet e realitetit do perjetesohet.

Dua te shkruaj.
Per çdofjale, cdo varg, cdo kenge, cdo melodi... qe me fal.

Dua te shkruaj per ju 

o pikla te shiut t'vjeshtes qe fytyren ma puthni.

Dua te shkruaj,
per ftohtesine e dimrit, qe zeri yt e ngrohu.

Dua te shkruaj,

per lulet e pranveres,qe botes i dhane ngjyra dhe ne na falen buzeqeshje.

Dua te shkruaj.
Per buzeqeshjen tende qe syve te mi shkelqimin iu dhuron.
....dhe te mos resht se shkruari duke buzeqeshur per ty... diell.



© Erjola Kola (Maj 2011)

Ёndërr.

Më pluhur buzëqeshjesh, mëzitjen buzëve ta largoja...

S'do doja asgjë më shumë, sesa ëmbëlsia fytyrën tënde ta mbulonte.

Rrahja e zemrës tënde jetë ditës sime t'i jepte.

Tingujt e zërit tënd plot dashuri

rrugicave të dritës të më shoqëronin.

Buzëqesh për mua!

Tregomë shpirtin ëndërrimtar, në një buzëqeshje.

Tregomë ëndrrën në dy fjalë.

Tregomë realitetin në një frymëmarrje.

Tregomë rrugën në një përplasje sysh.

Shkëlqimin e syve, dua të kundroj.

Fjalët e zemrës tënde lehtë në vesh të m’i pëshpërisësh.

Melodi shpirti le të bëhen.

Ëndrrën në dorë fort ta shtrëngoje.

Fjalë shpirti t'i mërmërisje.

Përqafime dashurie t'i dhuroje.

Me notat e këngës se zemrës... forcën t'i jepje.

Krahët t'i hapte.

Fluturimin drejt qiejve të merrte.

Drejt jetës të udhëtonte.

Në realitet pushim të gjente... e aty të ndalonte.

Të jetonte!

©Erjola Kola

Lamtumirë?

Lamtumire nuk do te thote: te humbim neper rruget e harreses, por te rigjendemi bashke serisht ne nje dite tjeter, ne nje kohe tjeter, ne krahe te dikujt tjeter me te njejten buzeqeshje ne buze, me te njejten kenaqesi te rikthimit te kujtimeve, me te njejtat ndjenja te mira per njeri-tjetrin.

Me te njejtin mall, me te njejten embelsi, por me zemren e dhuruar diku tjeter, me syte qe i perkasin dikujt tjeter, me te tashmen qe i perket dikujt tjeter, me kujtimet qe te perkasin ty dhe mua.

Asgje s'do jete si me pare dhe as qe e dua kete dhe as qe e do kete.

Endrra e shume neteve vjeshte por qe shiu i rrembyeshem i riktheu ne realitet, ne realitetin tim, ne realitetin tend.

Fjale qe moren shume kuptime, fjale qe nderruan drejtime, fjale qe u thane, fjale qe u gdhenden ne kujtese, fjale qe do ngelen aty, fjale qe s'dua t'i harroj, fjale qe s'besoj do t'i harrosh.

Nuk te them ''Lamtumire'', por do rishihemi ne jete.

Lamtumire: derisa te rigjendemi serish, te shihemi ne sy ne mes te turmes, te dallohemi nga buzeqeshja nga larg dhe te qeshim me kujtimin qe vetem ne e dime.

Dhe te mos harrojme te kujtojme, fundja cdo kujtim i bukur e ka nje vend te bukur ne zemer, ne mendje, ne shpirt!

Besoj!

©Erjola Kola nga ''Unë Buzëqeshja''

Më lër të fle...

Rrezja e diellit përkëdheli qerpikët në sytë e përgjumur për të më zgjuar...

(një natë më parë)
Ishte një natë e gjatë, shumë e gjatë dhe pa gjumë.
Një nga ato netët kur numëron sekondë më sekondë në pritje të lindjes së diëllit.
Një natë aq e zhurmshme, kur ty të mbyt qetësia, heshtja dhe vetmia në përpëlitje frike.
Një natë as e ulur, as e shtrirë e përqafuar me dridhjet e një shpirti të përgjysmuar.
Kaq gri dhe të frikshme dëgjoheshin zërat e njerëzve që ktheheshin në mëngjes në shtëpi.
Ndërkohë... akrepat e orës kërcenin një tango të ngadaltë... drejt zbardhjes së ditës.

(dita erdhi)
Mëngjesi më gjeti të zgjuar.
Rrezet e diellit vetëm sa më kujtuan që dita e re zbardhi, e mua po më priste.
Një mbyllje sysh për dikë, sillte natën. Çelja e syve, ndizte dritën... :)
Çfarë është jeta? 

Mendime lëmsh, që të shoqërojnë në netët e vetmisë dhe frikës së madhe.
Tmerri që të mbulon në natën e zezë dhe numërimi i sekondave... me dëshirën të ketë një tjetër zbardhje drite.
Me dëshirën të të përkëdhelen sërisht qerpikët dhe buzët me ngrohtësinë e puthjeve diellore të zgjohen.
Pagjumësia e frikshme, përpëlitjet e një shpirti bosh!

Dashuria e madhe për ditën...
Kjo është jeta, dritë, ditë, ngjyra, dashuri... jetë.
Jeta është buzëqeshje, bardhësi... ështe e vetmja jona mrekulli e dhuruar.
Në netët gri arrijmë ta shohim në fundin e tunelit dritën tonë të shpresës, mrekullinë tonë jetë që na thërret.
Me thonj shtrënguar fort pas dritës doo e përballoj natën... sado e errët ardhtë ajo.

(prapë natë)
Dielli e braktisi qiellin, errësira do mbretërojë sërisht...
Të lutem ji e bardhë sonte...
Lejomë të ëndërroj dhe mëngjesi të më zgjojë mes përqafimeve të ngrohta diellore.
Më lër të fle...


©Erjola Kola (fillimviti 2013)

Piktura: Sleepy Night by Lp-dream

Unë jam dritë...

Sa shumë fjalë për t'u shkruar.
Sa shumë kohë paskam heshtur.
Gjithmonë ka një fillim për të nisur një histori.
E imja nisi tani, pas një heshtje të gjatë e me një dëshirë të madhe të mposhtë heshtjen dhe mendimet negative që më marrin frymën.
Nuk i trembem heshtjes më shumë sesa fjalës sime.
Fjalës së menduar.
Asaj që flet thellë-thellë nga shpirti dhe më merr shpirtin me dridhjen e frikës që më fut.
Arsye s'kam.
As nuk e gjej një arsye.
E megjithatë nëse flas, flas me fjalë të rënda.
Fjalë që rëndojnë në shpirt, e prishin ekuilibrat.
Sa frikë. Apo sa çudi.
Në sfond dëgjohen tingujt e ëmbël e qetësues të një video meditimi.
Unë vazhdoj të shkruaj.
Pas çdo gërme ndjej qetësinë që shpërndahet në qelizat e mia.
Pas çdo fjale ndjej lehtësim.
U shkruajt një paragraf.
Një peshë e rëndë u shkri në supet e mia.
Dhe unë mund të marrë frymë sërisht.
Të marrë frymë në paqe lirisht.
Vazhdoj të dëgjoj pa reshtur.
Në mendje qarkullojnë të tjera mendime.
Shikoj të tjera ngjarje që heqin vellon që i kishte mbuluar dhe fillojnë të bëhen të dukshme.
Janë mendime të qarta, të pastra, të forta.
Janë ndjenja të qeta, në paqe, të sigurta.
Jam unë në to.
E vërteta unë.
Ajo që nuk fshihet pas perdeve.
Ajo që nuk i trembet shiut.
Ajo që sheh diellin ngado.
Ajo jam unë.
Pa vello.
Pa mjegull.
Pa errësirë.
Pa frikë.
A e kuptove?
Pas vellos, pas perdes, pas frikës atje gjendem unë... e vërteta unë.
Më kërko.
Ma zgjat dorën.
Jam duke ecur në tunelin e errësirës.
Duke ecur e çjerrë në shkurret e frikës.
E lodhur, por e vendosur.
E shoh atje në fund të tunelit dritën.
E shoh dhe fjalët kanë ndryshuar.
I ndjej më të forta.
I ndjej më pozitive.
E sheh unë ia dola.
Dola në dritë.
E mposhta errësirën e u mbusha me dritë.
Tani nuk kam më frikë.
Unë jam dritë.

©Erjola Kola - dikur në muajt e 2014

Ajo nata.

Zbriti nata e me pëlhurën e saj të hirtë, e mbuloi qytetin, i veshi botës mantelin e qetësisë.

Heshtja ra anë e mbanë.

Qyteti iu dorëzua tundimit mbështjellës së natës.
Qyteti i mbylli sytë në botën e ëndrrave të fillojë një udhëtim të ri.

Njerëzit frymën e ndalën e yjet përshendetën. 

Yjet u ndezën edhe sot, si çdo natë. 

Edhe hëna doli sot për shëtitjen e saj të përnatshme në zemrat e poetëve, e pajisur me pluhurin e saj magjepsës... e si çdo natë vargje t'reja frymëzon, për çdo ëndërr e çdo çast.

Duket kjo natë si e njëjta natë, si çdo natë,... por është ajo natë.

Ajo natë, ku muzikës së notave, një tjetër melodi zemre vendin i ka zënë.
Emocione t'mbledhura grushtë... e dridhje të mbysin fjalët, heshtja ...ah as heshtja nuk flet.

Sytë, po sytë flasin, gjithmonë flasin.
Ata sytë e tu llafazanë. :)))
Zërin tënd nuk e dëgjon sot, zërin tënd e dëgjojmë ne prej kohësh.
Dëgjoje edhe ti! :)

Ule ulërimën e frikës, tunde dorën drejt hapsirave, largo ndjenjat e këqia, fshij kujtimet dhe ajrin e mbrëmjes së sapolindur, duaje, shijoje, dashuroje.

Përqafoje hënën, yjet mbaji dëshmitar, heshjtes jepi fjalë, emocioneve jepu jetë.

Sot është ajo nata.
Duaje dhe shkruaje.
Duaje dhe kujtoje.
Thjeshtë duaje!

Ps. Është ajo nata, lërë shpirtin të flasë! :)


© Erjola Kola