Ty më të shtrenjtit mall.

Të gjesh fjalët të shkruash për ty, ah është e vështirë.
Të përpiqem të të përshkruaj, pse a përshkruhesh ti?
A ka fjalë që tregojnë atë që ndjen shpirti përmalluar?

Ti ndjehesh, ndonjëherë aq fort, aq dhimbshëm sa nëpër ëndrra, fillon e i jep jetë mungesave të jetës.
Në ëndrra ti krijon realitete e më tepër të ndjejmë, më shumë të përjetojme...e shumë më shumë e vuajmë praninë tënde.

Pse duhet të jesh ti që na përqafon dhe jo të dashurit tanë?
Pse duhet të ndjejmë ty gur mbi zemër, lot në sy e dridhje në shpirt?
Çfarë mund të thuash për ty, përveçse je dridhje shpirti, të bën të pafuqishëm kur të pushton … dhe sa më e largët të jetë distanca aq më shumë të mbështjellë ti.

Ti je ai guri që i vë zemrës, që largësinë të mos e vuash shumë... por shkrihesh sa sheh lotët në sytë e njerëzve që do.
Shkrihesh në një përqafim, tretesh mes puthjeve dhe bëhesh buqetë lumturie e ritakimeve.
… në pritje të përqafimeve, të ritakimeve, pushtomë mall... le të të ndjejë, fundja të ëmbëlsojnë edhe kujtimet... ndonjëherë.
... e ndërkohë, mes kujtimesh me buzëqeshje mallin fort do e përqafoj, të ndjejë dhe ai si shkrihet zemra e përmalluar ... :)

© Erjola Kola