Buzëqeshje, mike e dashur!

Ku je?
Më mungon!!!

Rrezja e dritës në grinë që botën ka pushtuar.
Rrezja e shpresës që ende në zemrat tona qëndron e ndezur.
Rrezja e pranverës që dimrit i bën ballë.

Ti je aty, edhe kur ne nuk të shohim.
Ti je aty, ne të ndjejmë, ndjejmë fuqinë tënde.
E ndjejmë dritën tënde, edhe përtej, larg në errësirë.

Ah moj mike, nuk është se të kam humbur, thjeshtë si një kamaleon i bindur, jam bërë pjesë e natyrës edhe unë.
Gri ajo, gri edhe unë.

Vjeshta e artë po dorëzohet, në krahët e dimrit të egër.
Pa fuqi ka rënë në gjumin letargjik, me ëndrrat përqafuar.

Natyra e mbylli siparin e gëzueshëm, heshtja e thellë gri na pushtoi.

Po ti buzëqeshje, ku ke përfunduar?
Po pushon edhe ti? Sigurisht të kam lodhur apo jo?
U bë një vit, që për ty shkruaj e flas, me siguri s'më duron dot më.
Por ti mos u mërzit, fjalë të mira kam thënë.
Madje, madje besomë, ka më shumë njerëz që të duan tani.

E dashur buzëqeshje!
Kemi ende shumë fjalë për të thënë e shumë rreshta për të shkruar.
Kemi ende shumë miq për të bindur t'i buzëqeshin jetës.
Nuk të lejohet të marrësh pushime.

Kthehu! :)


© Erjola Kola