Kur shkruhej...një fund...

Me piklat e fundit të bojës përpara se të thahej stilografi (përpara se dhe ai të kalonte në agoni si ajo në këto muajt e fundit) shkruajti e bindur me dorën që i dridhej nga malli: FUND.
Lexoi edhe njëherë, për të fundit herë fjalitë e fundit edhe lotët i mbuluan faqet e vrullshëm u shtruan mbi fletën e bardhë.
U njollos boja, u shpërhap; fleta u ç'ngjyros e vetëm fjala FUND qëndronte e gdhendur pa u trembur aspak nga rrjedha e lotëve që kullonte papushim.
Përmbyti gjithçka vetëm vendimin e saj jo!
Qenka vërtetë fundi.
Kishte mall, mall të tmerrshëm.
Ai shkoi pa e kthyer kokën më pas, kurrë më.
E goditi atje ku i dhembi më shumë edhe ndërtoi lumturinë e tij duke ecur vrazhdaz mbi lotët e saj, ngriti dashurinë mbi copat e vrerta të zhgënjimit të saj, buzëqeshi kur dëgjoi zërin e saj që dridhej dhe mallin e saj të brishtë e shpërfilli.

Ai mungon, por...
Sot i dha lamtumirën, e qau drithshëm, ashtu siç i ka hije lamtumirave përgjithmonë.
Vuajti dhe shuajti zjarrin që vrullshëm ndizej nga shikimi i syve të tij.
E qau, lotët ende i njomin faqet, por kujtimi i tij nuk djeg më.

E fshiu.
Lamtumirë!
(Ndjeji lotët e saj, ndjeji!
Të të dhembin ty në shpirt tani, siç i dhembën asaj... për muaj me radhë.)

FUND.


© Erjola Kola