Ajo… mes dy botëve...

Nje veshtrim i fundit i shpejt ne pasqyre, ndreqja e nje buzeqeshje te madhe mbi buze… marrja e nje pamje te qete dhe te lumtur, duke hedhur canten ne krahe mbyll deren e shtepise…dhe nxiton te dale ne bulevard..!
Dite feste… rruges kishte shume njerez… familje qe kishin dale te gjithe sebashku te shijonin rrezet e ngrohta dhe te shndritshme te diellit,qe ndriconin ditet e fundit te dhjetorit….!
Vendosi te levizte me autobus per ne qytetin fqinj… nuk i pelqente kjo levizje marrese mendje dhe fryme ne kete qytet te vogel… nuk I pelqenin te degjonte bisedat kur levizte mes turmes..dhe te degjonte emrat e njohur,per te cilet flitej apo perflitej…qytet I vogel mendonte, mentaliteti, zakonet, mendimet prapanike….

Ndoshta…!
Me keto mendime kokes I afrohet stacionit te autobuseve… shikon oren dhe me nje shtremberim buzesh duke pare qe sapo e kishte humbur nje autobus dhe I duhej te priste nje cerek ore,qe te vinte tjetri, I hedh syte pa interes atje ne qoshe... ne kryqezimin e rrugeve… poshte atij eukalipsit shume-vjecar….atje ishte ulur dikush sot…?!
Pamje e re kjo..askush nuk ulej atje… rreze asaj peme gjigande…. prej vitesh tashme…!
Ne largesi e dalloi, ishte ndryshe nga ajo… te pakten ne ngjyren e lekures…!
Nga larg filloi te krijonte ne koke me mijera histori, mendime, ngjarje, perjetime te sajat dhe te huazuara…interesi rritej…. kureshtja ishte me e madhe…!
Interesi I ngjallet me shume dhe kthehet te shohi me mire, kete vizitor te rralle… te ri qe ishte strukur ne cepin e atij ekualipsit te pluhurosur… menyre e mire kjo per tu marre me dicka… sa te vinte autobusi…Fundja I duhej te priste 15 minuta, pse te mos merrej me kete visitor te ri?!
Me hapa te ngadalta,sikur ruhej nga perplasja e takave te saja ne trotuar, sikur nuk donte te terhiqte vemendjen e asaj krijese te cuditshme, qe ai te mos trembej… afrohet dhe plot kureshtje zgjat koken ta shohe me mire…!
Afrohet paqesisht… jane perballe…. e shikon…. ndal se marri fryme… harron te flase… humbin mendimet, perjetimet, paragjykimet… ajo hesht !?
(Heshtje?!)
Oh krijese e mjere?!... eshte i vetmi togefjalesh qe mund te shqiptoje ne ate cast…
Atje ngjitur me trungun e madh te pemes…. nje djale…. shtrenguar fort pas saj,aq fort sa nuk e kuptoje a po e mbante ai apo e mbante pema ate.
Nje djale i dobet,shume i dobet… (aq i dobet sa ajo ishte e sigurt, mund t'i numeronte cdo brinje e cdo kocke?!)… me lekure te rreshkur, te plakur, te mavijosur… me buze te nxira nga te ftohtet… qe dridheshin…. syte e ngrire sklepash… shikonin te perhumbur diku… syte te medhenj te zinj… pa jete, pa shprese, pa drite, te lodhur.
Cdo detaj te tij e pikturonte me shikim… kishte floke kacurrela… te pakrehura… te ngaterruara… me duar kishte kapur pemen fort… e perqafonte. Arriti te dallonte duart e tij ngjanin te mplakura, te vyshkura, lekure e rrudhur e nje femije 6-7 vjecar… thonjte e nxire e ngulur ne trungun e pemes… dhe kembet e zbathura te kryqezuara si nje plak i mocem, e te ngulura fort ne dheun e ngrire dimeror, i duhej nje baze e forte e qendrueshme.
Atij nuk i beri pershtypje ajo… madje as nuk e prishi terezine nga vemendja e saj nga ky kuriozitet qe e shoqeronte perdite ishte mesuar?!
Qendroi per pak minuta e heshtur perpara tij… nuk mund te shqiptonte asnje fjale… ajo e interesuar per ate… ai indiferent ndaj shikimit kureshtar te saj…!
Ai theu heshtjen me togfjaleshin e vetem qe shqiptonte me kureshtaret… a do ti jepnin ata dicka… nje monedhe 20-lekeshe apo nje dicka per te ngrene…
Ajo u bllokua…?!
Deja – Vu ?!…. E kishte pare shpesh kete skene… se fundmi dje… kur duke zbritur nga shkallet e spitalit ne cepin e tij nje nene me dy femije te vegjel, kerkonin tu falej dicka. Ajo nene e pafuqishme sebashku me krijesat e saja te pafajshme, uleshin ne token e ngrire dhe lypnin, kerkonin lemoshe, klithnin per ndihme, pa ze, me shikim te akullte dhe duar qe dridheshin…
Edhe ai foshnje e ulur aty… kerkonte jete… kerkonte mundesi… kerkonte shprese…!
Me nje 50-lekesh ne dore i afrohet, e shikon ne sy… i thote me ze te heshtur..:
- Te lutem me fal nje buzeqeshje!
Ai shtrengon fort 50-lekeshin, e shikon ngultazi ne sy… i jep nje buzeqeshje te madhe…Ohhhhh sa e madhe ajo buzeqeshje…aq e pafajshme,e bukur dhe e lumtur….ia mbushi shpirtin ..!
Ai dinte te buzeqeshte…pavarsisht gjithckaje dhe gjithkujt…
Kthehet te shkoje drejt autobusit (vajti ora,kaq zgjati ky piknik)…i kthen shpinen vogelushit, sic benin shume te tjere.. duke e lene prape atje… edhe Ajo largohet… tani ne drejtim te botes se saj… duke braktisur boten e tij te vogel..

Kthen edhe njehere kohen ta shoh… ai ishte ende atje… i humbur me shikimin e tij diku larg…
I gjori vogelush… aq i varfer… dhe aq i pasur ….  me nje buzeqeshje te madhe plot shprese te cilen se gjeje me ne syte e tij….
Ajo largohet, duke rivendosur buzeqeshjen mbi buze,marrjen e pamjes se qete per boten e saj… dhe ne mendje I vijne:
O’ si nuk kam nji grusht te forte
t’i bije mu ne zemre malit qe s’bezane,
ta dij edhe ai se c’do me thane i dobet -
n’agoni te perdridhet si vigan i vrame….!!!!!

Ajo…. mes dy boteve !!!!


© Erjola Kola

Fotografia nga: Andi Goxhaj ©