Përshtypjet e para nga atdheu...

Çuditërisht çdo vit pres të ndodhë mrekullia: të zbres nga aeroplani dhe të mos arrij të njoh vendin tim. Dëshiroj të çuditem dhe të mahnitem, të më duket vetja si jashtë shtetit. Përveç ajrit që është ndryshe, dua të shoh edhe diçka tjetër ndryshe. E meritojmë në fund të fundit. Më kenaq ideja që të hyj në aeroport, të mos pres gjysëm ore në radhë, të jenë hapur shumë sportele për të përballuar fluksin e të ardhurve, por edhe të respektohet ajo e shkretë radhë, e jo të më thonë prit pak se ky djali do hyj pak përpara teje se ashtu e ka hallin, e unë të mos detyrohem të hedh ndonjë vështrim të shtrembër, përherë më idenë… prapë këta. 

Sa më pëlqen ideja që në radhën për të marrë valixhet, të mos kaloj edhe një tjetër gjysëm orësh të këndshëm, me dridhjen e çuditshme, po sikur të ma kenë lënë valixhen andej nga erdha. (Ka ndodhur edhe kjo punë, unë këtu valixhja në hënë, u bashkuam përmallshëm pas 4 ditësh.) Prit e s’ka e numëro valixhet, e rrjedhimisht fillon me mendje atë lojën, kujt t’i bjerë 51-shi, kësaj apo asaj valixhe. Të jetë kjo imja, ndërkohë telefoni bie, se kuptohet aeroplani ka kohë ulur, e shenjë timen ende nuk ka në horizont, në derën që hapet e mbyllet e dalin fatlumët që gjetën valixhet. Unë jam bërë e durueshme tashmë. Thjesht pyes me zë pakëz më të lartë, ndonjë punëtor të aeroportit, ose më saktë cdo njeri që shoh me tabelë emir: “Ka më valixhe?” Qetësohem sa dëgjoj: “Ka, mos u bëni merak se ka edhe të tjera.” Ndjesi e mrekullueshme të shohësh ngjyrën e valixhes që tundet në atë gjënë e rrumbullakët e thua “Shpëtova! Mund të dalë tani.” E tërheq mundimshëm dhe të shkon mendja të marrësh një karrocë, si jashtë shtetit demek. U dashka një 50 lekëshe për karrocën ose 50 cent. “S’kam të holla.” – thua (edhe të trasha s’ka por bie fjala) dhe me mendje përsërit atë, e tërheq vetë valixhen, më kanë ngelur dhe aq forca, do duroj!

Mundimshëm por me forca të shtuara nga ideja që më në fund pas kaq muajsh do takosh familjarët e tu (të lodhur edhe ata sepse tashmë nuk paska më stola në aeroport, qenke i detyruar të ulesh në lokalet që janë aty brënda. I bukur aeroporti. I paskan hequr edhe stolat e pritjes; duhet të shkosh të ulesh në lokal ku një shishe uji e vogël bën 150 lekë, të reja kuptohet.) të bën të shpejtosh hapat dhe të dalësh sa më parë në derën jeshile. Diku në mes të gjithë ata njerëzve që presin dikë, sheh një fytyrë të njohur, dy sy të dashur dhe pa e kuptuar nuk ndjen më lodhje, ndjen vec atë, tani jam në shtëpi, erdha. Ky është moment më i bukur i ditës, e vetmja gjë që nuk ndryshon asnjëherë dhe e vetmja gjë që nuk do të ndryshoja asnjëherë nga Shqipëria. Nuk ka si përqafimi i familjes, lodhja harrohet dhe ke forca të flasësh e tregosh aventurën e re të këtij udhëtimi.


Udhëtimi im nuk mbaron me kaq, janë edhe disa orë me makinë. Sigurisht që për një shofer të vjetër si im atë, nuk është problem, por për një frikacake si unë, gjithcka më bën te hap sytë. “Uaaa si kaloi ai, uaaa po ky ku vete kështu, uaaa po kjo ishte kundravajtje” – e kam edhe unë patentën prej shumë vitesh, megjithëse nga trimëria e madhe, në Shqipëri asnjëherë s’e kam marrë makinën – uaaaa e uaaa gjithë kohës. Të rrojë kodi rrugor, se secili ecën dhe futet në parakalim sipas qejfit. Të rrojnë ligjet e shkruara, se ligjet e shoferëve janë shikimet me sy dhe bërjet me dorë, për shenjën, kalo e ktheu. Të rrojnë edhe shoferët e furgonave që të frenojnë pikërisht mu përpara makinës, sepse panë një pasagjer të mundshëm. Apo shoferët e autobusave që mendojnë se kanë një Fiat bebe Punto dhe ndalojnë kur ju do qejfi e si ju do qejfi.
E gjithë kohës ai që është në timon është në presion të madh psikologjik, aq sa edhe kthimi i përgjigjeve sa vjen e rrallohet, sidomos në rrugët që kalojnë në mes të qyteteve. Do mësohem edhe me këtë është normale, është thjeshtë tronditja e orëve të para në mëmëdhe. Me gjithcka mësohesh këtu, me gjithcka, sa kur iki nuk më bën më përshtypje asnjë gjë. Mësohesh të kalosh rrugën ke vijat e bardha, duke parë në sy shoferët, a do të lënë të kalosh (e di pretendoj shumë duke e quajtur zonë këmbësorësh, pretendoj shumë) Mësohesh edhe të bësh një sprint për në anën tjetër të rrugës, se nuk ka vija të bardha. Mëson të dëgjosh se sa aksidente u bënë, se sa persona fatkeqësisht humbën jetën, e sa e sa të tjerë u plagosën. Mësohesh edhe të mbyllësh stacionet e radios apo të ndërrosh kanalin e TV sa herë fillojnë lajmet.
U bënë vite që përrallat janë të njëjtat dhe personazhet po ata. U bënë vite që nuk do më të dëgjosh, por të hapësh sytë e të shohësh. Unë mbaj syze dielli, se më vriten sytë, por asnjë gjë nuk shoh përvec diellit, që gjithmonë nuk harron ta ndricojë Shqipërinë. Me një tufë mendimesh në kokë, me një mori ëndrrash, dëshirash edhe pritjesh, sheh detin Adriatik që shpaloset përpara syve. Sa i bukur është, një gjë e ka ky vendi im, është pafundësisht i bukur dhe merr frymë lirisht aty.


© Erjola Kola (shtator 2012)

Botuar në Gazetën ''Nacional'': Çdo vit pres të ndodhë mrekullia...