Kur buzëqeshja humb ... dhe... ringjallet...!

Edhe buzëqeshja humb... kur e harrojmë diku rrugëve të jetës dhe ikim vazhdojmë pa atë.
Edhe buzëqeshja humb... kur ia falim dikujt dhe harrojmë ta marrim prapë... kur ikim ne... ose kur largohen ata.
Edhe buzëqeshja humb... kur ajo ikën me lotët e lamtumirës për dikë.
Edhe buzëqeshja humb... kur shpresa kthehet në nje fjalë të huaj për ditën tonë...
Edhe buzëqeshja humb... kur lotët bëhen ''zot'' në fytyrën tonë...
Edhe buzëqeshja humb... kur ngjyra gri, fillon e dominon në ylberin e jetës...

Buzëqeshja humb... kur ne harrojmë që duhet të buzëqeshim...!!!

E braktisim shpeshherë si një mall pa rëndesi.
E flakim pa mëshirë.
E hedhim poshtë.
E shtypim.
E thyejmë.
E grrisim.

E shajmë.
E lëndojmë.
E harrojmë... diku... buzëqeshjen tonë.

Tregohemi të dobët në betejat e jetës dhe lëmë dëshmor në to buzëqeshjen tonë.
Lodhemi së luftuari dhe dorëzojmë ''rob lufte'' buzëqeshjen.

Pesimizmi kur fiton mbi optimizmin flak tej, buzeqeshjen.
Kur i themi hyr trishtimit ne deren e dites sone, ai hedh perjashta nga dritarja buzeqeshjen tone.
Zhgenjimi behet mbret dhe i tund kembet princeshes buzeqeshje.
Tradhetia e mashtron buzeqeshjen dhe i tregon rrugen e gabuar per ne jeten tone.
Genjeshtra e genjen buzeqeshjen se ne nuk kemi me nevoje per ate...
Mosbesimi na mbush mendjen se buzeqeshjes nuk i duhet besuar...

Dhe ne harrojme te buzeqeshim...!
Dhe...buzeqeshja...iken...largohet...humb...!

Buzeqeshja ka nje veti te mire, ajo nuk na braktis teresisht... thjeshte qendron e fshehur thelle-thelle ne shpirtin tone.
Si nje feniks qe ngjallet nga hiri i tij, edhe buzeqeshja sado qe ta zhdukim e vervitim tutje larg jetes sone... rrenjet i ka te ngulura thelle neper zemrat tona... dhe ringjallet... prape... gjithmone...
Mjafton nje shkendije... dhe ajo ndizet... merr flake... shperthen... rrezet e saj pozitive mbi fytyren tone...!
Mjafton nje deshire e vogel, e fshehur, e menduar e pashprehur... qe hija gri te zevendesohet nga rrezet e dobeta te buzeqeshjes...!
Mjafton nje shtyse e vogel nga dikush, te na zgjoje, qe te reagojme nga grija qe na ka zymtuar shpirtin dhe diten... qe drita e optimizmit te shpertheje ne fishekzjarre buzeqeshjesh...!
Mjafton deshira e mire, per te rifilluar dhe buzeqeshja do jete bashkeudhetarja jone ne sfidat e reja qe na presin...!
Mjafton guximi per te ecur edhe nje hap...
Mjafton nje rrahje zemre...
Mjafton nje shtrengim dore...
Mjafton nje perqafim...
Mjafton nje buzeqeshje tjeter per tu infektuar!

Mos e harroni : ''Ju nuk e keni humbur buzeqeshjen tuaj,ajo eshte nen hunden tuaj. Thjesht e kishit harruar qe ishte atje...!''

© Erjola Kola