Ishte veç një moment.

E kisha vendosur do harroja me çdo kusht çdo sekondë, çdo moment, çdo çast të atij fundviti të mbrapsht... e kisha vendosur, e dëshiroja me të gjitha forcat e mia… por... me sa duket nuk munda.

Mjaftoi një ngjarje e ngjashme të më rikujtonte gjithçka.
Mjaftuan disa fjalë të thëna pa rëndësi, të rihapej një plagë e thellë, që ende më dhemb... shumë... shumë.
Mendova e kisha harruar.
Mendoja se e kisha hedhur pas krahëve.
Mendoja se ishte e shkuar tashmë.
Mendoja se nuk do ndjeja më dhimbje, nuk do derdhja më lot.

Mendoja.

Ndjeva të njëjtën dhimbje.
Ndjeva të njëjtën frikë.
Ndjeva të njëjtën pasiguri.
Ndjeva të njëjtin tmerr.
Ndjeva të njëjtën nevojë për të mos qenë vetëm.
Derdha të njëjtët lot, që për shumë kohë i kisha fshehur brenda meje.
U ndjeva kaq e brishtë... kaq e dobët... a thua do thyhesha në çdo çast.

Kisha frikë... Frikë nga frika!!!
Kur mendon se e ke mbyllur fort kapakun e kutisë së kujtimeve, mjafton një vrimë e vockel, diku në një cep... dhe gjithçka rinis sërish... ndoshta jo me ngjarje reale... por si një film me imazhe përpara syve të tu.

Të rishfaqet gjithçka.
Të njëjtat fytyra.
Të njëjtët njerëz që të qëndruan pranë... dhe imazhet e atyre që doje të kishe pranë...por...?!
Të njëjtat momente që deshe t'i harroje.
Të njëjtat dhimbje që s'doje t'i kishje më.
Të njëjtat mure që veshtrove me sy plot ankth, për muaj me radhë. 

E njëjta bardhësi mbytëse.
E njëjta ditë që të merrte frymën.
E njëjta gri në qiell çdo ditë.
E njëjta dridhje trupi nga frika dhe pasiguria.
E njëjta vuajtje shpirtërore.
E njëjta dridhje buze, kur ndaloje lotët të dilnin nga syë... askush nuk duhet të shihte me lot.

Por…?!

Ishte veç një moment...!
Sa shumë më dhembi.
Sa shumë me dhemb ende, kur e mendoj.
Sa pak i kurseva lotët... sa pak e kontrollova veten të mos mbytem në lot e frikë.
Sa frikë pata qe isha vetem.
Sa lot...prapë. 

Ishte veç nje moment...!
Nje moment... asgjë më shumë... asgjë më shumë...!
Sado të përpiqesh të harrosh të shkuaren dhe çastet që të kanë bërë të derdhësh lot... me shumë vështirësi do mundesh.
Kujtimet kanë nje fuqi te mbinatyrshme të bëjnë gërvishtje të thella në zemër dhe shpirt.
Mjafton një fjalë e vogel dhe plaga fillon të djege e të përvelojë.
Mjafton nje veprim i vogel dhe nga plaga e kujtimeve del gjak. 

Sa i dobët ndihesh atë moment... kur mendon se je Zot i veprimeve dhe ngjarjeve që do pasojnë ditët pas Asaj dite.
Kujtimet dhe ngjarjet e së shkuarës... duhet të të kthehen në forcë dhe në shtysë të ecesh përpara.
Duhet të jenë guximi yt... dhe buzëqeshja e triumfit qëndisur mbi buzë.
Më mirë që janë kujtimet... nuk harrojmë... nuk harrojmë që ia kemi dalë mbanë... nuk harrojmë që e kemi kaluar atë ditë, për të rinisur një ditë tjetër.
Me dhimbje në shpirt... me kurajë në zemër... me një buzëqeshje force mbi buzë.... por e ndjejmë, e dimë… që dolëm fitimtarë... e mposhtëm frikën, vuajtjen dhe dhimbjen.
Jetojmë të tashmen, me kujtimet e së shkuarës, me shikimin e drejtuar drejt së ardhmes, plot shpresë.
Ishte veç një moment.... një çast... një sekondë.... dhe prapë vazhdova si më parë…. si çdo herë, si përgjithmonë :

''Te Buzëqesh...!!!''

Une e di, që dielli do të dalë gjithmonë, edhe pas stuhisë më të fuqishme... Unë kam durim të ulem e të pres…

Dielli do të ndriçojë… herët a vonë, edhe për mua…!!! 

© Erjola Kola

Fotografia nga: Eda Petuqi Photography