Ti.

E ke menduar ndonjëherë si do të jetë dita, kur ne të dy nuk do të flasim më?
-Nuk ka për të ardhur.

E ke menduar ndonjëherë si do të jetë dita, kur në të dy të mos të shihemi më në sy?
– Nuk ka për të ndodhur.

E ke menduar si do jetë dita, kur miqësia jonë të kapërdihet nga velloja e mërzisë dhe urrejtjes?
– Asnjëherë.

E ke menduar si do jetë ajo ndjenja e keqe e hidhur që do tresë ëmbëlsinë e bisedave tona?
– Nuk e mendoj.

E ke menduar ndonjëherë si mund të mësosh të mos falësh?
– Unë fal.

E ke menduar ndonjëherë si është të më mbash inat përherë?
– Ty jo.

E ke menduar si do të jetë ajo ndjenja, kur të mbledhim buzët në kujtimin e njeri-tjetrit?
– Jo ne.

E ke menduar, si do të jetë të më marrësh inat dhe të ndërrosh muhabet kur flitet për mua?
– Jo unë.

E ke menduar si do të jetë mungësa e fjalëve, heshtja, largësia jonë?
– Nuk ka arsye.

E ke menduar si do jetë dita kur bisedave të qeta, t'i zërë vendin heshtja e largësisë?
– S'do të vijë.

E ke menduar si do jetë dita kur të pres një urim tëndin dhe ti ta harrosh?
– Unë nuk harroj.

E ke menduar si do jetë casti kur të shihemi në sy dhe të largosh sytë sikur nuk më njeh?
– Unë jo.

E ke menduar si do jetë të qëndrosh para meje dhe të jemi dy të huaj?!

Dhe kështu, gjersa një ditë, të na thote jeta ne: Harro!
Do të mbesim anonim, do të jemi ne përemra,
Une "Ai" dhe ti "Ajo". (T. Keko)


P.S. Nuk do të vijë, asnjëherë, nuk do e lejojmë!

© Erjola Kola