Letër Shqipërisë, për 100 vjetorin e shpalljes së saj shtet i pavarur

E dashura ime Shqipëri,
Sa shumë të kanë kënduar në vite, sa shumë të kanë nderuar në vargje e tregime, vend legjendash, vend trimash e grash të bukura.
-”Zonjë e madhe, Zonjë e rëndë” – thoshte Vasa.

Po sot, ku je moj Shqipëri?

Çfarë të ka ngelur nga shkëlqimi ndër vite?
Drita jote është më e dobët se një qiri që tretet.
Të shoh kokëulur, aspak krenare, të lodhur nga prerjet në lëkurë, të zhgënjyer nga bijtë e tu, të tradhëtuar nga të gjithë, të braktisur.
Çfarë po ndodh me ty, a i ke humbur vërtetë edhe ti shpresat apo jam unë ajo që i kam humbur shpresat për ty?
Feston 100 vjetorin e Pavarësisë këtë vit.
100 vjet shtet i lirë dhe i pavarur.
100 vjet shtet sovran.
Por, a je vërtetë e tillë, e lirë, e pavarur, Zonjë e Madhe?!
Je peng e bijve të tu, që veç për ty s’mendojnë.
Je lënë në mes të katër rrugëve, atje ku s'di nga të shkosh, kë të ndjekësh e si të veprosh.
Mbi ty u bënë vite që janë drejtuar sytë skeptik e dyshues të Europës plakë.
Si ndihesh moj e mjerë që për çdo hap që hedh kërkon lejen e të mëdhenjve?
Si ndihesh moj e shkretë, kur të gjithë të kanë kthyer krahët dhe në trupin tënd kanë ngulur karriget e pushtetit dhe në to rrotullohen?
Si ndihesh kur shikon gjakun që derdhet në tokën tënde dhe ti s'mund të bësh gjë?
Si ndihesh kur lotët e nënave të lajnë e të përmbysin si shirat e vjeshtës?

Si ndihesh vetëm?

Je braktisur nga shumë të rinj që kërkojnë fatin e tyre jashtë kufijve të tu.
Je braktisur nga shumë të rinj të tjerë që mendojnë se shkolla jashtë shtetit është një mundësi më e mirë për një të ardhme më të qetë dhe sigurt.

Unë jam një prej tyre!

Jam larguar prej shumë vitesh, të studioj jashtë shtetit, gjithmonë me idenë se do të kthehem një ditë.
Madje shumë nuk më besonin kur thoja:'' Unë do të kthehem''.
E megjithatë unë doja... shpresoja, dëshiroja.
E bindur plotësisht se me diplomën në xhep do të kthehesha aty dhe do ndihmoja në rindërtimin tënd.
Do isha në krye të ndryshimeve të tua dhe do gëzohesha e krenohesha që edhe unë dhashë një pjesë timen.
E bindur se me vlerat që do merrja në dhe të huaj, do isha ndër të parët, që do vija të “të jepja një dorë”, të të shtyja të ecje para… se duhet të ecësh, të dalësh nga ngërçi ku ke ngecur tani.

Po, këto kanë qenë ëndrrat e mia.

Them kanë qenë, se sot unë i trembem kthimit.
Çdo herë që zbres nga aeroplani, e ndjej që jam në Shqipëri, është ajri ndryshe aty.
Nuk është atdhedashuri e marrë kjo e imja është ajër që të hap mushkritë dhe të mbush me jetë.
Çdo herë entuziazmi im që kam ardhur, zgjat deri në kontrollin e pasaportës.
Aty merr fund ëndrra, iluzioni që krijoj çdo herë në brendësinë time, se kësaj here gjithçka do të jetë ndryshe.
Zgjohem rëndë nga ëndrra dhe jam mëse e zgjuar për gjithë javët në vazhdim, për të parë gjithçka.
Zgjohem rëndë dhe përplasem në realitet me sytë e hapur për të vëzhguar gjithçka rreth e rrotull... (ndoshta për të gjetur një arsye të kthehem).
Ka shumë gjëra që nuk arrij t’i pranoj, ka shumë sjellje që nuk mundem t’i kuptoj, ka shumë veprime që më bezdisin, ka shumë njerëz që Shokun Zylo dhe miqtë e tij, më kujtojnë.
E unë sigurisht s’i marr vesh as s’i kuptoj (sipas tyre s’duhet t’i kuptoj, s’kam përse) se jetoj jashtë dhe në Shqipëri, ASHTU zgjidhen gjërat.
Unë nuk e kuptoj pse në Shqipëri ka më shumë Universitete private sesa studentë?!
Nuk e kuptoj pse duhet të kem besim në një diplomë të blerë “nën dorë” dhe t’i jap atij një mundësi punësimi, kur shumë studentë të tjerë të talentuar NUK gjejnë asnjë mundësi punësimi se nuk kanë mik, lekë apo diplomë shkolle private.
Unë nuk e kuptoj pse gjërat janë në dorë të një elite të zgjedhur, jo nga aftësitë, por nga fati i miqësive dhe gjakut.
Sa mundësi kam unë aty Shqipëri të arrij të punoj?
Unë nuk e kuptoj pse nuk i afrojnë të rinjtë të qëndrojnë, por u japin rrugët…largohen jashtë dhe s’punojnë për të, kështuqë dijet e tyre dhe energjitë i gëzon një shtet i huaj.

Megjithatë je me fat Shqipëri, ka ende shumë të rinj me zemër fisnike, që duan të ndryshojnë diçka tek ti.
Unë nuk jam patriote, nuk jam nga ata njerëz që dinë vetëm të mburren e mbyllin sytë, kur diçka nuk shkon. E keqja; e keqe ngelet, me sado lulka patriotizmi t’a veshësh e zbukurosh.
Unë e shaj vesin e keq, ashtu sikur nuk pranoj të mbroj një sjellje të keqe të një bashkëatdhetari timit.

Të keqes, kurrë s’kam ditur t’i vendos fjongo, e ta shes për të mirë!
E keqja ka nevojë për kurë e shërim, jo për atdhetarizëm të pavend.
Kam bërë shumë pyetje këtu, shumicës s’di t’i gjej përgjigje, por e ndjej se duhet t’ia bëjmë vetes të gjitha këto pyetje dhe të përpiqemi të gjejmë më të mirën e përgjigjeve.
Shpesh them që i kam humbur shpresat dhe nuk besoj më se do të bëhet Shqipëria.
Kjo është gjendja që më pushton sa here që vij në Shqipëri dhe i shoh nga afër ”ndryshimet” dhe ngërçet në dukje të pazgjidhshme (kështu shpresoj të paktën në dukje).
Megjithë pesimizmin që më pushton kur vij aty, thellë-thellë edhe unë ende shpresoj se do vijë një ditë kur “dashuria do të të bëjë nuse” (cit. Ernest Koliqi).
Thellë-thellë ende besoj që do kthehem një ditë aty dhe do bëj që zëri im të dëgjohet, sepse secili zë i një të riu që dëshiron të ndryshojë, duhet të dëgjohet.
Një ditë do të kthehem edhe unë në folenë nga ku mora krahë për t’u larguar sa më shumë asaj…
Do vijë një ditë, ku dhe unë do jem përkrah gjithë të tjerëve, që besojnë në ringjalljen tënde.
Thellë-thellë edhe unë si gjithë të tjerët uroj që 100 vjetori do të të gjejë Zonjë të nderuar, kryelartë dhe krenare.
E dashur Shqipëri, uroj që bijtë e tu në ditëlindjen tënde të trokasin gotat gjithë sëbashku dhe me përulje të kujtojnë bijtë e mëdhenj që u përkujdesën për ty.
E dashur, ti qëndro e fortë, ka ende njerëz që të duan... do të ketë gjithmonë.
Ka ende zemra që rrahin fortë mbi tokën tënde dhe ju dhemb çdo kollitje e jotja.
Shqipëri, ki durim... do të vijë dita jote, dita jonë.

Mbahu Shqipëri, ajo ditë s’do jetë e largët… dhe unë do të jem sërisht aty


© Erjola Kola

Vetmia (e stolit)

E zhytyr në mendime, ecte si e mpirë rrugëve.
Nuk e ndiente borën e parë që binte, nuk e ndiente mungesën e çadrës, nuk e ndiente që i ftohti i paftuar i dimrit kishte pushtuar vjeshtën.
Kaq shpejt erdhi dimri këtë vit.

Instiktivisht mbështillet me shall, e përhumbet thellë në imazhet që vallëzonin në mendjen e saj.
.......

Njerëz, vende, fjalë, momente, kujtime.
Kujtime të një vjeshte të shkuar, larë me shi e mbuluar me gjethe.
Një vjeshte të bukur, të artë... një vjeshte të fortë që mbijetoi gjatë dimrit të ftohtë për t'i dhënë jetë një pranvere të gjelbëruar, të stolisur me kurora lulesh shumë-ngjyrëshe.
Viti, ka pranverën e rilindjes, ka verën e nxehtë, vjeshtën e artë dhe dimrin e acartë.
Edhe jeta e saj, edhe jeta jonë, si një vit me katër stinë, me katër pamje të ndryshme, me përjetime të ndryshme, me njerëz të ndryshëm protagonistë në to.
Thjeshtë kujtonte, vriste mendjen kush personazh kishte ngelur pas nëpër stinët e jetës së saj dhe nuk e kishte ndjekur dot.

Kush nuk ishte më sot?

Buzëqeshi hidhur me kujtimin e mungesës së shumë njerëzve në të tashmen e saj.
Disa të ikur me dëshirë, disa me ''duhet'', e disa që iu ishte larguar ajo vetë.
Eh ky karuzeli jetës vazhdon të rrotullohet, e në të hipin e zbresin shumë personazhe të rinj.

Ata që duhet janë ende aty. Aty do të jenë gjithmonë.

Buzëqeshi e qetë me mendimin se sa dashuri dhe ëmbëlsi e rrethonte, me idenë e të mos qënurit e vetme.
I buzëqeshi qiellit, diku në një kënd tjetër të tij, dikush po buzëqeshte për atë.
Diku atje larg, atje tej, dikush mendonte për atë gjithmonë.
Ajo nuk ishte vetëm, asnjëherë!

…..........

Vendosi trëndafilin e kuq në stolin e braktisur e mbuluar me borë(që të mos ndihej më i vetmuar).
Pëshpëriti, do të vijë pranvera sërish. Do të gumëzhijë parku sërish plot dashuri.
Do të çelin trëndafilat prapë dhe malli përqafimeve do të shuhet.


© Erjola Kola (e përpunuar dhe përshtatur, me pak ndryshime nga shkrimi i parë)

Lotit.

Më kot këmbëngul.
Jo nuk të lë të lirë.
Do të qëndrosh aty, të kam mbërthyer fort me qerpikë. Kafaz i kam bërë për ty.

Ti nuk kërkon vetëm lirinë tënde.
Ti je shkrepëtima e parë e një stuhie.
Kur ti bie nuk pushoj dot më. Mos e lejo të ndodhë kjo. Nuk kam fuqi për një stuhi sot, një stuhi lotësh.
Boll është nata gri, mbuluar me re të zeza shiu.
Të kam burgosur i dashur lot.
Të lutem të qëndrosh aty ku je bashkë me shokët e tu.
Kam nevojë të jem e qetë këtë mbrëmje.
Kam nevojë të buzëqesh.
Kam nevojë të mos mendoj.
Kam nevojë të kem qetësi.
I dashur lot, buzëqeshja do më ngroh fytyrën, kur stuhia jote dimërore, do dëshirojë të lindë.
Më vjen keq, sot nuk do ketë stuhi. Qëndro aty ku je.
Sot kam diell natën.
Buzëqeshja do e shkëlqejë këtë natë e ëndrrat ngjyra do t'i japin.
Bëj gjumin e ëmbël, kafazin e qerpikëve, jo s'ta hap, je ende i burgosur.

Natën e mirë stuhi, sot e ke pushim. :)

© Erjola Kola

Fotografia nga : Lori Photography

Hape dritaren, le të hyjë dielli.

Jeta jote meriton pak dritë dhe shkëlqim.
Asgjë nuk po ecën siç do, nuk ka problem, vazhdo këmbëngul.
Nuk arrin të buzëqeshësh më, nuk ka problem, provo përsëri.

Je bërë pesimiste, nuk prish punë, ndërro mendimet në pozitive.
E sheh botën gri, nuk ka gjë, bli ngjyra të reja për të ngjyrosur ditën tënde.

Asnjëherë nuk është vonë, të nisësh një rruge të re, me një qëllim të ri, me plot ëndrra të vjetra dhe me shumë dëshirë për një fund ndryshe.
Asnjëherë nuk është vonë t'i falësh veten mundësinë të vazhdojë të buzëqeshi.

Mos lejo që një vetëtimë, të të prish ekuilibrin në qiellin tënd.
Mos lejo që era e lajmeve jo të mira, të të trondisi retë dhe diellin të ta mbulojë.
Mos i lejo vetes të dorëzohet, e struket diku në një cep, e friksuar dhe pesimiste se tashmë nuk ka më asnjë rrugë tjetër.
Mos lejo të bëhesh e ''dobët'' nga realiteti, por zgjohu dhe përballoje.

Rrugë të tjera ka plot, kur na jepet mundësia, nuk duhet të tërhiqemi.

Jeta është e bukur dhe ne jemi të fortë ta jetojmë atë, në maksimum.
Me një gomë fshije mërzinë dhe pluhurin e saj hidhe në ajër.

Hapeni dritaren të hyjë dielli në dhomën tuaj.
Hapeni dritaren të hyjë drita e re në ditën tuaj.
Hapeni dritaren për një fllad të ri ndryshimesh në jetën tuaj.

…. dhe mos harroni të buzëqeshni....


© Erjola Kola

Ti.

E ke menduar ndonjëherë si do të jetë dita, kur ne të dy nuk do të flasim më?
-Nuk ka për të ardhur.

E ke menduar ndonjëherë si do të jetë dita, kur në të dy të mos të shihemi më në sy?
– Nuk ka për të ndodhur.

E ke menduar si do jetë dita, kur miqësia jonë të kapërdihet nga velloja e mërzisë dhe urrejtjes?
– Asnjëherë.

E ke menduar si do jetë ajo ndjenja e keqe e hidhur që do tresë ëmbëlsinë e bisedave tona?
– Nuk e mendoj.

E ke menduar ndonjëherë si mund të mësosh të mos falësh?
– Unë fal.

E ke menduar ndonjëherë si është të më mbash inat përherë?
– Ty jo.

E ke menduar si do të jetë ajo ndjenja, kur të mbledhim buzët në kujtimin e njeri-tjetrit?
– Jo ne.

E ke menduar, si do të jetë të më marrësh inat dhe të ndërrosh muhabet kur flitet për mua?
– Jo unë.

E ke menduar si do të jetë mungësa e fjalëve, heshtja, largësia jonë?
– Nuk ka arsye.

E ke menduar si do jetë dita kur bisedave të qeta, t'i zërë vendin heshtja e largësisë?
– S'do të vijë.

E ke menduar si do jetë dita kur të pres një urim tëndin dhe ti ta harrosh?
– Unë nuk harroj.

E ke menduar si do jetë casti kur të shihemi në sy dhe të largosh sytë sikur nuk më njeh?
– Unë jo.

E ke menduar si do jetë të qëndrosh para meje dhe të jemi dy të huaj?!

Dhe kështu, gjersa një ditë, të na thote jeta ne: Harro!
Do të mbesim anonim, do të jemi ne përemra,
Une "Ai" dhe ti "Ajo". (T. Keko)


P.S. Nuk do të vijë, asnjëherë, nuk do e lejojmë!

© Erjola Kola

Mos më dhuro nesër mimoza. :)

Jo nesër mos hajde me lule dhe çokollata në duar të më urosh për festën e gruas, nënës, motrës.
Ti nesër mos u kujto që ekzistoj dhe meritoj të festoj, të festohem.

Unë jam femër çdo ditë, ndaj çdo ditë meritoj dashuri dhe respekt.
Çdo ditë meritoj lule dhe çokollata.
Unë jam çdo ditë këtu, përpara syve të tu dhe nuk më sheh. :)
Jam çdo ditë këtu me problemet dhe hallet e mia.
Jam çdo ditë këtu e buzëqeshur përpara syve të tu dhe bota të duket në rregull.
Jam këtu çdo ditë duke dëgjuar ankesat e tua e duke të të ngushëlluar që gjithçka do të bëhet më mirë.
Jam çdo ditë dhimbja jote e kokës nga të folurit pa pushim.
Jam edhe aritmia e zemrës tënde sa herë pranë më ke.
E di jam shkaku që dy fjali të sakta s'i thua dot kur në sy më sheh.
E di që jam edhe buzëqeshja jote.
Jam njeriu që ke më shumë inat, sepse kështu apo ashtu, në këtë mënyrë apo në atë tjetrën përpara meje ti zbutesh. :)
Nga sytë e mi ti buzëqesh. :)
Jam edhe AJO që si ''shtrigë'' parashikon lëvizjet e tua.
Ajo që të lexon mendimet dhe te njeh veprimet.
Jam ajo që të tremb me mendimet e mia dhe të çmend në debate pafund.
Unë jam e tillë çdo ditë.
Jam lule, që çdo ditë lulëzon... mos më shiko vetëm në pranverë.
Unë nuk kam vetëm 8 mars, unë kam 365 ditë kur mund të më festosh.
Ah mos harro gjithmonë dukem mirë, flokët janë në rregull, kam veshur fustanin e duhur dhe më rri shkëlqyer. :D

Më festo çdo ditë! :)))
Befasomë çdo ditë,
Duamë çdo ditë.
Respektomë se jam femër. :)))

Megjithatë ma dhuro një lule, e meritoj. ♥


© Erjola Kola (Shkruar më 7 mars 2012)

Mëso të buzëqeshësh.

Të dukem një optimiste e marrë?
Apo mendon që nuk jetoj me këmbët në tokë?
Mos ndoshta alegria ime e pamasë të duket një maskë?
Me siguri mendon se janë të shtirura buzëqeshjet që dhuroj?
E çdo fjalë e mirë dhe e ëmbël është thjeshtë një zbukurim pa ndjenja?
JO.
Unë kam mësuar të buzëqesh me sy, me buzë , me zemër dhe me shpirt.
Unë buzëqesh me gjithë qënien time....dhe a e di pse?
Sepse ndjehem mirë...shumë mirë madje.
Sepse ndjehem e gjallë e plotë jetë, në çdo ditë të re që më dhurohet të jetoj.
Nuk jam lodhur së ecuri me pengesat e jetës në krahë, herë më kanë kaluar ato...e herë kam vrapuar unë më shpejt.
Jemi ndeshur rrugicave të ngushta kush e kush të dalë më parë, drejt dritës.
Ditëve me shi kemi numëruar çdo pikë shiu që na prekte zemrën dhe kemi lënë ndonjë lot të lirë të binte...fundja askush nuk na shihte.
Ditëve me diell,i jemi gëzuar çdo rrezeje dhe kemi fluturuar krahëhhapur drejt prëndimeve te zjarrta.
Sa herë që ndjehesh i dobët në vrapin tënd të përditshëm me jetën, dil përpara pasqyrës dhe vështroje me syrin kritik njeriun që sheh atje.
A nuk mendon se ai meriton gjithë lumturinë e botës?
A nuk mendon se një buzëqeshje e ëmbël i shkëlqen fuqishëm sytë?
E ndjen zemrën të rrahi me forcë kur mendon për Lumturinë?
Mos ki frikë nga askush dhe asgjë....i vetmi njeri që ka në dorë lumturinë tëndë është ai përtëj pasqyrës.

Mendo mendime pozitive dhe:

1......2....3.....4.......5..............6..........7...............8............9............10.....

-Buzët hapen majtas-djathtas, derisa të shohësh bardhësinë e dhëmbëve të tu.
-Në shpirt ndizet drita jeshile e një buzëqeshje të fortë.
-Ngriji sytë dhe vështroje, veprën tënde.
-Shkëlqimi në sy, buzëqeshja e shkëlqyeshme veshur mbi buzë, një zemër e qetë, një kujtesë ë mbushur me mendime të mira....një hap më afër lumturisë së shpirtit.

Kujto këto fjalë sa herë ndjehesh pesimist dhe jeta nuk të ecën siç do.
Kërko njeriun në pasqyrë dhe fali atij një buzëqeshje....ai do të ta kthejë gjithmonë.

Ps. Mos harroni të buzëqeshni....ose më mirë...filloni të buzëqeshni dhe t'i jepni të tjera ngjyra jetës suaj.

Krijoni ylberin tuaj! :)

© Erjola Kola

Poezi... :)

-''Po ti çfarë po bën?'' - u dëgjua një zë i mbushur me kureshtje që e bëri të ngrinte kokën menjëherë të shihte kush i ndërpreu ëndrrën me sy hapur.
Një vogëlush sy bojëqielli qëndronte mbështetur pas stolit të saj dhe buzëqeshi me të gjithë dhëmbët sapo e pa atë.
-''Çfarë po bën?- pyeti sërisht me padurim djaloshi.

I buzëqeshi syve kureshtar.
Vendosi lapsin në faqen ku po shkruante, e mbylli bllokun dhe i bëri shenjë djaloshit të ulej pranë saj.
Djaloshi nuk e bëri dy fjalën, hop kërceu e u ul në stol dhe i ktheu sytë asaj si për t'i drejtuar në heshtje të njëjtën pyetje.
I buzëqeshi prapë me ëmbëlsi dhe filloi të tregonte:

-''Stina e vjeshtës është e preferuara ime. Më pëlqen sesi bota vendos kurorën e artë dhe duket si princeshëz e bukur. E adhuroj këtë park, e shikon sa i bukur bëhet. Tapeti i gjetheve, cicërimat e zogjve para se të shtegtojnë në vendet e ngrohta. Kërcitjet dhe zhurma e ëmbël kur dikush kalon mbi qilimin e artë vjeshtuk. Unë qëndroj këtu në këndin tim të ëndrrave, në stolin tim me bllokun tim dhe fantazoj. Shkruaj dhe mbyll sytë dhe fluturoj...''
-''Unë nuk e di... ti... ti fluturon...:'' - belbëzon djaloshi.

Qeshi.

-''E shikon këtë bllokun këtu?'' ... djaloshi pohon me kokë, edhe pse asnjë gjë nuk po kuptonte.
-''Në këtë bllok unë shkruaj. Shkruaj poezi, proza, tregime, apo thjeshtë përshkrime. Ja qëndroj ulur këtu dhe shoh atë pemën atje. Shikoj sesi gjethet kërcejnë...''

-''Gjethet nuk kërcejnë, unë e kam mësuar në shkollë që gjethet bien në vjeshtë. Ato vyshken, se do të lindin të reja e të bukura prapë në pranverë.''

E zënë ngushtë me fjalët e mëdha që po përdorte vendos të ndryshoj stil dhe të fliste edhe ajo si ai.

-''Ke mësuar ndonjë poezi në shkollë?''

-''Po kam mësuar edhe përmendësh unë.'' ... përgjigjet djaloshi krenar dhe ende pa bërë pyetjen tjetër ajo, ai fillon të cicërojë një poezi të cilën ajo nuk e mbante më as mend.

-''Ja pra, edhe unë poezi shkruaj.'' - i thotë ajo djalit kur ai mbaron së recituari dhe i kthehet asaj fitimtar që nuk bëri asnjë gabim.

Vogëlushi e shikonte në sy dhe priste që ajo t'i tregonte më shumë.

-''Ky kënd është kaq i qetë, shumë pak njerëz kalojnë këtej. Unë ulem dhe sodis natyrën. Shikoj gjithçka. Mbyll sytë dhe ëndërroj sikur jam zog dhe fluturoj. Ëndërroj sikur jam gjethe. Ëndërroj sikur jam zambak uji dhe notoj në atë liqenin atje tej. Ja duke menduar kështu, unë marrë lapsin edhe shkruaj. Ndonjëherë bëj poezi, ndonjëherë bëj ndonjë tregim të gjatë, e ndonjëherë nuk shkruaj fare, vetëm rri... rri e shikoj njerëzit në park. Kam shkruar poezi për liqenin, për gjethet, për zogjtë... ndoshta shkruaj edhe një tregim për një djalosh sy bojëqielli.''

Djali qeshi me turp dhe faqkat ju skuqën. Ajo i përkëdheli flokët dhe bëri të fillonte të tregonte prapë e prapë... kur një zë u dëgjua që thërriste nga stoli tjetër. Prindërit e djalit ishin ngritur për t'u larguar. Djali u hodh me nxitim nga stoli e përshëndeti me dorë e duke u larguar i foli më zë të lartë:

-''Kur të rritem do bëj edhe unë poezi.''


© Erjola Kola 15/10/2012

(Fotografia nga Andi Goxhaj ©)

Stuhi, asgjë më shumë.

Qielli i ditës tënde, të paqtë, pa re fillon mbledh buzët, shtrembëron vetullat dhe të servir stuhinë e radhës në pjatën e argjendtë të durimit.
A do e durosh?
Do mposhtesh?

Qerpikëve të qiellit piklat e shiut ty nxitimthi të afrohen, e ti endesh në kërkim të çadrës së shpresës, të strehës së shpëtimit, të rrezes së diellit, të së kaltrës së qiellit.
Endesh, vrapon, me çdo forcë që të ka ngelur, për një qëllim të vetëm: Stuhisë dëshiron t'i shmangesh, të gjesh një strehëz të qetë e larg sa më larg vetëtimave therëse të lajmeve stuhi të qëndrosh.
Sado që vrapon, rend e me çdo grimcë të shpirtit kacavirresh të largohesh, ti ngelesh aty, aty në mesin e stuhisë, në mesin e syrit të ciklonit dhe në çdo anë dëgjon veç lajme gri, lot shpirti, lot zemre e klithma të pashpresa.
E lodhur me betejat shumëvjeçare i dorëzohesh pa kushte klithmës më së re, kësaj buqete të rejash të padashëshirura.
E lejon trupin tënd të të grishet, të të çahet me thonj dhe gjurmë të thella, të gjakosura të ngelen shenjë në lëkurë.
E lejon e pafuqishme në kalendarin e këtij viti shkrimin e një të reje të padashur, që erdhi, ashtu papritur, si një rrufe në qiell te hapur.
Nën piklat e shiut zemra të rrënqethet, të rrahurat me heshtjen e frikshme të papërgjigjeve miqësohen, frymëmarrja zbehet dhe shpirti shënon të zezën e radhës.

Mos u dorëzo, jo tani!

Nën piklat e shiut mëso të kërcesh, përqafohu me çdo rreze dritshprese dhe kërko rrugën të dalësh nga stuhia.
Mbërthehu fort me thonj në ëndrrat e tua, mbahu fort me forcën tënde të shpirtit, kudo, pas më te voglës fije shprese.

Qëndro!

Nuk do të jetë ngërdheshja e radhës e qiellit që do të të rrëzojë.
Nuk do të jetë as buqeta e lajmeve të humbjeve që do të nxjerrë nga rruga e shpresës.
Nuk do të jetë as mungesa, e as malli që do të shtypin shpirtin, sa të harrojë të marrë frymë.

Asgjë nuk do mund të të mposhtë, nëse ti nuk e lejon, asgjë!!!

Ishte thjesht e reja e radhës! :)
Përvishi mëngët ta mposhtësh.
Një shpirt luftëtar nuk dorëzohet pa luftuar.
Me armët e tua të fitores, shpresën, buzëqeshjen, optimizmin, dashurinë dhe dëshirën për jetë do t'ia dalësh mbanë.

… e atëherë kur më pak e pret...

Një fllad i ri ndryshimesh i tërheq zvarrë retë lajmprurëse, lotsjellëse.
Një tufe rrezesh dielli kokëforta dhe çapkëne e çajnë syrin e stuhisë dhe drita plot freski e ëndrrave buzëve të tua përkëdhelet.
Ngrohtësia e fitores, zemrës të tjera rrahje i fal.
Një melodi të ëmbël shpirti ka nisur të këndojë, e syve ndriçime të reja plot shpresë valëviten.

Nuk ishte asgjë tjetër veçse një stuhi, stuhia e radhës.

Kishte lot, dhimbje, shumë vuajtje... por unë e di që pas çdo humbjeje, pas çdo stuhie, dielli im do të dalë të ndriçojë sërisht për mua... vetëm për mua.
E do ta ndjej në çdo rreze dëshirën për jetë, për shpresë e pafund do buzëqesh.
Do t'ia dal mbanë, edhe pse e ndjej që qielli im buzët po i rrudh, unë po pres stuhinë, për të pritur lindjen e re, më të re të diellit.

Dielli im do të vij, ai nuk më ka braktisur kurrë, nuk ka harruar kurrë të më falë një buzëqeshje.

© Erjola Kola

Përshëndetje...!

Ti je?
Unë jam..!
Ndryshe?
E dallon? ... Po ke te drejte... Jam ndryshe tani...!

Flokët?
Jo, nuk janë flokët, e as tualeti i lehtë që kam vënë...!
Këto janë fasada për të fshehur shpirtin, zemrën. frikën...!
Çfarë kam ndryshuar...?
Gjithçka...
Është bërë një rekonstruksion tërësor që nga çdo qelize, e deri në çdo mendim...!
Doja...?
Jo nuk doja... isha e detyruar të hiqja mendimet e një vajze adoleshente që nuk njeh vuajtje, dhimbje, hall, lot e probleme dhe të vishja për njëfarë kohe petkun e tmerrit...!
E bëra... kaloi...!
Por nuk jam më e para...!
Tani jam një e rritur, e fortë,e pafrikë, me trimëri, guxim dhe dashuri për çdo grimcë jete që më dhurohet...!

Tani kam arsye të buzëqesh...!

E sheh jam ringritur!
U rrëzova?
Po u rrëzova, u vrava, i gjakosa gjunjtë dhe shpirtin... i plasa sytë në lot dhe buzën e nxiva në dhimbje...!
Kisha frikë?
...Shume frikë ...kisha tmerr... se nuk do e gjeja më dritën në tunelin e shpresës.
Besim?
Shume pak patën besim tek unë ....shumë pak menduan që do t'ia dal... shumë pak besuan që do ringrihesha...!
Fundin?
''Ground Zero''...po e arrita.... dhe kalova me muaj të tërë, gërvishjesh e mundimesh për të parë një shpresë, për të parë në sytë e atyre që më shoqëronin çdo ditë ...atë fijen e hollë, rrezen e artë të shpresës dhe optimizmit...!
U ndezen dritat e buzëqeshjes... Shpëtova!!!
U ringrita mrekullisht nga Ground Zero!!!!
Vazhdoj të eci me kokë larte rrugës sime, të ndërtuar me kaq mundim e dashuri...!
Unë jam këtu...!
Jo siç isha... Ndryshe! ((^_^))

© Erjola Kola

Piktura nga: Aulona Goxhaj ©

Të uroj!

Si mund të falenderosh dikë që të rri afër, të mbështet, të fal buzëqeshje, të kupton në ajër, të lexon mendimet.

Pse a mund ta falenderosh mjaftueshëm dikë që të dhuron miqësinë e tij, dikë që të vlerëson për atë që je për gjithçka që bën, dikë që qesh me çdo çmenduri tënden që e pëlqen çdo çmenduri tënden dhe shpeshherë bëhet dashur pa dashur pjesë e saj.

Pastaj sa fjalë e vogel është vetëm ''Faleminderit'' për dikë që bën kaq shumë për ty...?!


Si mund t'i peshosh sa vlejnë gjithë buzëqeshjet që ke marrë dhe ato që të janë dhuruar
dhe të thuash vetëm një ''Faleminderit'' që je këtu, është shumë pak, për të vlerësuar siç
duhet atë që më ke dhuruar?

Të uroj vetëm që dielli im t'i ndriçojë ditët e tua dhe ti t'i buzëqeshesh me ëmbëlsi çdo
rrezeje.
Të uroj që hëna jote t'i japë shkëlqim dhe qetësi çdo mbrëmje tëndes.
Të uroj që yjet e Lasgushit të bëhen shigjeta të tregojnë rrugën e duhur përherë kur të
duash ta kërkosh atë.
Të uroj që qetësia e një dite vjeshte të shoqëroje çdo ditë tënden, që ecja jote mbi gjethet
në rrugë, të jetë përherë drejtë një rruge më të mirë, drejtë një drite më të mirë, drejtë
lumturisë tënde.
Të uroj që shiu të shplajë çdo mendim negativ që mund të lindë në mendje dhe çdo pikë
shiu të jetë vullnet për ty për të vazhduar te ecësh më tej edhe nëse nuk ke çadër.
Të uroj që çdo ditë e jotja, të jetë një buzëqeshje e madhe me të gjitha dhëmbët, me
gjithë forcën e shpirtit.

Dhe më e rëndësishmja të kujtoj që: ''Mos harro të buzëqeshësh'' asnjëherë. 

© Erjola Kola

''Mirëmbrëma..!'' - ''Natën e mirë..!''

-Mirëmbrëma
-Aty je?
-Jo doja të dija, nëse je ende aty?
-Doja të dija, nëse ke ikur dhe më duhet të të kërkoj ?!
-Doja të dija, si të shkoi dita sot?
-Doja të dija, a u lodhe?
-Doja të dija, a je mërzitur?
-Doja të dija, a ke buzëqeshur?
-Doja të dija, a doli dielli sot?

....Ama.....

-Doja të dije që jam këtu..!
-Doja të dije që kur të kthesh kokën pas, jam këtu...jam ende këtu...nuk largohem...
-Doja të dije, që më pëlqejnë njerëzit e buzëqeshur dhe ti je i tillë...
-Doja të dije, që nuk më pëlqen mërzia...
-Doja të dije, që mund të mbështetesh tek unë gjithmonë...
-Doja të dije që nuk je asnjëherë vetëm...
-Doja të dije, që dua të jesh i lumtur...
.....Po ikën?!....
-Epo mirë ...por... mos i harro ato që të thashë.
(Të them diçka ne vesh: ''Mos harro të buzëqeshësh'' dhe kur të më kujtosh mua, kujto buzëqeshjen)
-Ik tani,!
- Hmmm...ah po...
''Natën e mirë..!''

© Erjola Kola

VIDEO:

Interpretim nga Aida Bode

''Für Elise''

Ajo.

Ajo.
E ulur atje në cepin e dhomës.
Errësirë.
E dalloj është strukur e frikësuar... e përmalluar... vetëm.
Arrij ta shquaj në errësirë lotin si ndriçon.

Ajo.
E vetme me kujtimet thellë në shpirt përqafuar.
Me lotët që faqeve rrjedhin për tu puthur me buzët e kuqe që dridhen.
Me krahët e saj përqafuar.
Me rrahjet e zemrës që në gjithë dhomën dëgjoheshin.
Flokët lëshuar shkujdesur supeve... ajo … e ndiente nuk ishte më ajo.

Ajo që nuk ishte ajo, që kur fshihej pas mureve të dhomës së saj, gjithçka merrte emër tjetër, formë tjetër.... ngjyra të tjera.
Ato katër mure ishin miqtë e saj të zemrës.
Dinin sekrete e kishin fshehur lot e dhimbje si askush tjetër më parë.
Ata dinin të heshtnin, të jehonin me klithmat e saj të frikësuara, të qëndronin të fortë edhe pas goditjeve të sfilitura që grushtonte ajo.

Ajo.
Vajza e fortë që ju dorëzua lotëve dhe frikës... të paktën për sot, për pak, për shumë pak.
Me vetminë dhe frikën përqafuar po qante sot për ëndrrat e saj të mbetura ëndrra... të shkatërruara e harruara nga koha.
I lejonte vetes sot një dorëzim, një dobësi... lot, frikë, pafuqi, vetmi dhe mall... shumë mall.

Ajo që di të ngrihet...

E shoh prapë.

Nuk u dorëzua, me forca të reja po ngrihet... :)
Më mëngët e bluzës së kuqe fshiu lotët dhe ju drejtua pasqyrës së madhe në murin ngjitur.
Shikonte veten në pasqyrë dhe mundimshëm buzëqeshi.
Me dorë rregulloi flokët, pastroi sytë nga mbeturinat e lotëve të fundit dhe vendosi pak krem në fytyrë.

E pashë dhe heshta...!

-''Më lejohet të dorëzohem e te ndjehem e dobët. Edhe unë kam gjak, kam zemër, kam shumë frikë. Sa nevojë ke për 5- minutëshin tënd të lotëve dhe vuajtjes … ndonjëherë.
Ke më shumë dëshirë të rifillosh...''

*Qesha, kishte të drejtë... lotët na kthjelltësojnë sytë që të shohim më qartë jetën e mrekullueshme që na rrethon.
Me sytë e hapur mund të dallojmë çdo mrekulli.
Me zemër të çliruar nga vuajtjët mund t'i gëzohemi më shumë lumturisë... mrekullisë... dashurisë.
Nuk mbajmë peshën e botës mbi shpatulla, e rënd mjaftueshëm është pesha e mundimeve tona.

T'i lejojmë vetes kohën që dëshiron për të qenë më e fort... e të pranojmë që do buzëqeshim, atëherë kur zemra dëshiron vërtet të buzëqesh... pavarsisht gjithçkaje dhe gjithkujt...
Buzëqesh pra me gjithë zemër!
Brenda në një buzëqeshje fshihen më të bukurat kujtime dhe harrohen vuajtjet... :)*


© Erjola Kola

E dielë.

Shikoj orën... duhen edhe 5 minuta derisa të vijë tramvaji në stacion. Kam gjithë kohën e botës mendoj, kësaj here nuk do më ikë (jo jo nuk shkoj unë me vonesë, tramvaji niset para kohe). Shpejtoj hapat ndërkohë që shikoj kthesën e fundit përpara meje, e kaloj edhe atë e tani unë dhe stacioni i tramvajit shikoheshim në sy. Një duel i heshtur, unë që nxitoj hapat dhe stacioni hic, priste mua ose tramvajin.
Nuk do më ikë mendoj (uroj, lutem, shpresoj, shumë pak besoj) kam edhe 4 minuta... me këto mendime optimiste në kokë... shikoj tramvajin që ikën... ikën pa më pritur mua!
Qëndroj në vend dhe me indiferentizëm kthehem pas. ''Ditë e bukur është po dal njëherë xhiro nëpër lagje.''
Kam jetuar në këtë qytezë, 3 vjet më parë dhe kisha shumë kohë që nuk rikthehesha. Sigurisht që i dija edhe shkurtimet, e rrugicat për të dalë në një tjetër stacion më shpejt se tramvaji, por nuk desha... për momentin doja të shëtisja edhe njëherë në rrugët ku kam ecur dikur.
Shikoj majtas dhe djathtas, asnjë makinë në dukje, kështu që e kaloj rrugën direkt dhe futem në mes të rrugicës ku kam jetuar.
Asgjë nuk ka ndryshuar, veç rrugica është mbushur me gjethe, një tapet i artë të kujton që jemi në tetor.
Dielli shkëlqen mrekullueshëm sot, një fllad i lehtë të bën që herë pas here të shtrëngohesh fort pas palltos. Nuk është ftohtë, as vapë... është një ditë perfekte vjeshte.
Në lagjen e vjetër nuk dëgjohet asnjë pipëtimë përveç përplasjes së këpucëve të mia me trotuarin. I shikoj shtëpitë me radhë si për të dalluar ndonjë detaj të ri, detaj që më parë nuk ka qenë. Shtëpia e asaj nënës që adhuronte të bënte torta (që gjithmonë uroja të mos më kapte në rrugë se do më tregonte gjithë veprimtarinë e kohës që nuk më kishte parë) ishte lyer me bojë të bardhë tani, lulet ishin ende në të njëjtin kompozim si në çdo vjeshtë. Përballë ishte shtëpia e çiftit italian, që sapo kthej kokën i shikoj të dalin dhe po diskutonin se cili nga djemtë do ulej përpara në makinë... as kjo nuk ka ndryshuar, ata gjithmonë kishin hallin kush do ulej në sedilen e parë të makinës.
Eci dhe kujtoj se kush ka jetuar në ato shtëpi... aty zonja që kishte qen Husky, që zihej gjithmonë me Çarlin, maçokun e koleksionueses së reçelnave (mbushte depon plot me vazo reçeli edhe pse ishte diabetike dhe jetonte vetëm), e ngjitur me të çifti i apasionuar pas biçikletave... dmth sapo dilte dielli ata nxirrnin biçikletat dhe i vendosnin në oborr (veç të dilnin me to anjëherë nuk i kisha parë). Gjithmonë mban mend gjëra të çuditshme rreth komshinjve, kushedi çfarë mbanin mend ata nga unë... kushedi. Duke ndjekur me sy shtëpitë njera pas tjetrës, kisha mbërritur në stacionin në qendër.
Pa kaluar rrugën shikoj në tabelë që kisha edhe 20 minuta kohë, ndaj ulem në një stol poshtë një peme dhe filloj të shkruaj me telefon e të bëj ndonjë fotografi përreth, duket kaq bukur sot.
Zhurmat e disa fëmijëve që fillojnë të luajnë me top, direkt pas kurrizit tim, më ngrejnë menjëherë nga stoli përpara se të bëhesha shënjestër e ndonjë atentati.
Edhe 15 minuta.
Ulem në stolin e stacionit dhe afër meje dy plaka... goxha të kaluara në moshë.
Unë në njërin cep, ato në cepin tjetër... unë me telefon në dorë, ato me fjalën në gojë.
Unë luaja e heshtur, ato flisnin pareshtur.
Unë mallkoja veten pse nuk kisha marrë kufjet, ato tregonin historitë e kohës së Skënderbeut, dmth të luftës, të luftës.
Unë shtrëngoja dhëmbët nga sikleti, ato tregonin për restorantin ku do të bënin mbledhjen e grave të shoqatës së tyre (diçka me kor këngësh ishte).
Edhe 10 minuta.
Unë shikoja çdo 30 sekonda orën, ato filluan të flisnin për kohën, retë, gjethet, pikturën e natyrës... ato nuk ndalonin asnjë sekondë së foluri.
Shpëtimi im!
Dy vajza adoleshente ulen afër nesh dhe hapin muzikën me zë të lartë, nuk i dëgjoja më... dëgjoja atë tmerrin që kishin gocat në MP3. Oh tmerr ndezën dhe cigaret, i gjithë tymi ke unë!
A ju paça moj vajza nga shiu në breshër. E nervozuar shikoj orën.
Edhe 5 minuta.
Kësaj here po pres unë, nuk do më ikë tramvaji më. Koha kaloi shpejt mes kujtimeve të lagjes së vjetër.
Ndërkohë stacioni qenka mbushur plot me njerëz.
E diel feste sot... feste sepse ka dalë dielli dhe të gjithë kanë thyer zakonin e shenjtë të së dielës pushim!

Të gjithë shëtitje... edhe pse e dielë.
Është ditë me diell.

© Erjola Kola

"Makiazh."

Alarmi i orës më lajmëron qe dita e re më pret.
Mundimshëm e me përtesë ngrihem, e instiktivisht vendos dorën mbi jastëk.
Ende i njomë, kushedi kur kam pushuar së lotuari mbrëmë apo do kem qarë edhe në ëndërr?!
Një tjetër natë që qaja sa zgjuar, sa në gjumë.
Një tjetër natë pa gjumë.
Një tjetër natë me mendime e ëndrra të këqia.
Me hapat përgjumesh drejtohem në pasqyrë... e prisja sytë e ënjtur dhe një fytyrë që të tremb.
Duhet makiazhi i rasteve të mërzitjes.
Me dëshirën më të madhe, si përherë kur humori im është në dysheme... hap kutinë e tualetit dhe mendoj... sot do të bëj makiazh, do të lyej fasadën për të tërhequr vëmendjen nga sytë e ënjtur.
I zgjedh e kombinoj ngjyrat me kujdes, lehtë shumë lehtë, nuk më pelqen tualeti i rëndë por me një dëshirë aq të madhe për të fshehur çdo gjurmë.
Në fillim njërin sy, e mbaroj... e shikoj... e kënaqur me rezultatin... filloj me syrin tjetër... e vazhdoj derisa edhe qerpiku i fundit të jetë gëlltitur nga një masë rimeli.
I nxij sytë me një lapës të zi, krijon idenë e syve të mëdhenj e humbasin nën lapës të ënjturat e lotëve.
Pudra në fytyrë, pak rouge në faqe... edhe buzëkuqi i preferuar nuk duhet të mungojë.
Një shikim i fundit në pasqyrë...''perfekte''.... arrite si gjithmonë të fshehësh gjithçka.
Asnje gjurme nga pagjumesia e mbremshme.
Asnjë gjurmë nga plagët e shpirtit.
Makiazhi ka një fuqi magjike, arrin të bëj të humbasësh çdo gjurmë... në fytyrë veç.. ato të shpirtit t'i rëndon më shumë. Në korridor përpara se të dal me çantën në krahë, hedh një sy në pasqyrë rivesh buzëqeshjen më të bukur që kam, e dal t'i paraqitem shkëlqyeshëm botës, qe nuk e di dhe nuk do e di asnjëherë, që unë kalova një tjetër natë pa gjumë.
Rrugës nuk i shmang dot shikimet e kalimtarëve e ndoshta e të njerëzve që më njohin dhe me siguri mendojnë... do jetë e lumtur... shumë e lumtur që është zbukuruar kështu.
(po pra po fluturoj nga kënaqësia e një nate pa gjumë, e një dhimbje koke e syve të
ënjtur... mrekulli)
.................................................

Gjatë ditës nuk mundem të mendoj veçse për plagët që më djegin në zemër.
Ah sa e urrej të jem e dobët dhe e pafuqishme për të ndryshuar këtë dreq bote që më rrethon.
Sa inat e kam të fshihem pas buzëqeshjes dhe humorit, ndërkohë që kafshoj gjuhën, të mos i lejoj vetes të shpërthejë në lot në sytë e të tjerëve.
E në do mendosh që është vuajtje dashurie... je gabim... je kryekeput gabim.
Të mblidhen ndonjëherë në fyt të gjitha dhe fryma nuk të ngop.Të duket sikur ajri nuk të mjafton dhe rrezet e diellit, që kaq shumë të kanë gëzuar.. tani vetëm të rëndojnë.
E përballon me sukses një tjetër ditë mes njerëzve dhe askush nuk e di, që zemra po pëlcet të qajë... e dhëmbët kërcasin të mos lejojnë lotët të shpërthejnë.

.................................................

Mbyll derën e një dite gri.
Këtu brenda në mbretërinë time, mund të qaj prapë.
Duke i mbajtur gjithë ditën lotët, ata jane tharë... nuk dalin më... Plagët e zakonshme aty janë ende... ato nuk fshihen aq lehtë sa tualeti në fytyrë.
Buzëqesh hidhur dhe largoj copëzat e fundit të pudrës në fytyrë. Ah marrë frymë lirisht... me gjithë poret e mia.
Marrë filxhanin e kafesë dhe ulem në këndin e mendimeve të mia. Duke u mbështetur në xham...përpiqem të shoh botën nga dritarja ime.
Sa e qetë dukesh o botë.
Kushedi si do jesh pas një xhami të fortë si ky i imi.
Ndoshta do kesh edhe ti të njëjtin mendim, të bluash në mendje një vendim....
''E di që duhet të iki, por nuk dua të iki.. ''


© Erjola Kola

Fotografia nga Lauren Bekteshi : Lori Photography

Vjeshta...

Gjethëza e vjeshtës vallzon me retë përqafuar.
Një tango ndjenjash të arta, të ngjyera me bojëra vjeshte e aromë pranvere në shpirt.
Shikime të ëmbla qiellore më dhuron, e unë me ëndje të kundroj....unë sytë nuk t'i ndaj, gjethëz.

Melodinë ia dëgjoj. Këngën e heshtur ia ndjej.
Telat e kitarës të ç'akorduara, një piano e vjetër dhe një violinë cigane drejtojnë orkestrën e ndjenjave sot.

Të mos ishte ky shi... me ty do të vallëzoja gjethëz.... një vallëzim të qetë, me muzikën e shpirtit, me nota të thyera nga era e egërsuar e kësaj nate.

E ndërkohë jam ulur e të shoh ty...tek përdridhesh e rrotullohesh e lirë në krahët e flladit të buzëmbrëmjes. E lirë... e lirë... e gatshme të ngrihesh në fluturim, sapo era të të rrëmbejë.

Pikla shiu të ngrohta faqeve më përkëdhelen e malli shall për fyti më është mbledhur, ndaj ftohtin e kësaj nate vjeshtuke jo më nuk e ndjej.

Do vazhdoj e ulur në karrigen time, të të ndjek në vallzimin tënd.

Sot vjeshta ka ardhur me gjithë orkestrën e ndjenjave të më sjellë simfoninë e saj përpara syve të mi.
Vjeshta do të luajë melodinë e saj për mua.


Sot vjeshta është e imja.


Erjola Kola ©

Më fal një buzëqeshje.

Lëre shiun të bjerë... ai do të pushojë një ditë.
Mos u mërzit se re të zeza e mbuluan ditën tënde. Një erë e lehtë do t'i trembë dhe ato.
Le të jetë një ditë gri, ajo do të ndryshojë... asnjë gjë nuk zgjat përgjithmonë.

Hap dritaren dhe lejo që energjia pozitive të të pushtojë.
Një erë e re qetësie, do të rrëmbejë zemrën … dhe mendja do të ketë vend, vetëm për mendime optimiste.
Stresin, mërzitjen, shqetësimet lëri të lira të fluturojnë jashtë dritares tënde... dhe ti fillo të buzëqeshësh.
Ngjyrat do të pushtojnë jetën tënde.
Buzëqeshja do të jetë mbretëresha e ditëve të tua.

Çdo fillim e ka një fund.
Çdo humbje, një fitore.
Çdo rënie,një ngritje.
Çdo lot i derdhur, një buzëqeshje të shndritshme të gatshme për tu ndezur.

Një ditë e re po vjen, e ndjen? ... Buzëqeshi asaj!

Më fal një buzëqeshje!


© Erjola Kola